του Παναγιώτη Σωτήρη
Η εικόνα ενός συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που γίνεται με καθυστέρηση αφού δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί την προηγούμενη φορά, που δεν διατυπώνει καμία τοποθέτηση για την πραγματικότητα και τις ανάγκες των εργαζομένων και που χρειάζεται την παρουσία των ΜΑΤ για να πραγματοποιηθεί, αποτυπώνει με τον πιο έντονο τρόπο την κρίση και τη βαθύτερη ανυποληψία του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος σε μια εποχή που το μεγαλύτερο μέρος των μισθωτών βρίσκονται στο στόχαστρο της συνεχιζόμενης λιτότητας και της έντασης της εργασιακής επισφάλειας.
Η εικόνα ενός συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που γίνεται με καθυστέρηση αφού δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί την προηγούμενη φορά, που δεν διατυπώνει καμία τοποθέτηση για την πραγματικότητα και τις ανάγκες των εργαζομένων και που χρειάζεται την παρουσία των ΜΑΤ για να πραγματοποιηθεί, αποτυπώνει με τον πιο έντονο τρόπο την κρίση και τη βαθύτερη ανυποληψία του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος σε μια εποχή που το μεγαλύτερο μέρος των μισθωτών βρίσκονται στο στόχαστρο της συνεχιζόμενης λιτότητας και της έντασης της εργασιακής επισφάλειας.