Ενδιαφέρουσες απόψεις

Μίκα Αγραφιώτου
Ο Ζόραν Μαμντάνι, ο 34χρονος Μουσουλμάνος δημοκρατικός σοσιαλιστής που έθεσε υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης, φαίνεται πως τα κατάφερε. Εκτός του ότι εξελέγη πανηγυρικά δήμαρχος της πόλης που βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλισμού, κατάφερε να κινητοποιήσει δεκάδες χιλιάδες κόσμου ώστε να υποστηρίξουν έμπρακτα την πολιτική του καμπάνια, να βγουν στους δρόμους της πολιτείας και να απευθυνθούν πόρτα-πόρτα στους κατοίκους της, πολιτικές δράσεις σχεδόν πρωτοφανείς για την Αμερική από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα.

του Γιώργου Κουκουμά

Ομιλία του μέλους του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ, Γιώργου Κουκουμά Εκδήλωση ΑΚΕΛ στην εκδήλωση για τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση

Γιώργης-Βύρων Δάβος
Οι ΗΠΑ ποτέ δεν σταμάτησαν να επιδιώκουν της Λατινικής Αμερικής αλλά ο Τραμπ έχει ξεπεράσει τα όρια του απλού παρεμβατισμού και πλησιάζει στο κατώφλι της εισβολής.
 

Θάνος Καμήλαλης
Η πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση της κυβέρνησης απέναντι στο δίκαιο αίτημα του Πάνου Ρούτσι, απέναντι στον συγκινητικό του αγώνα και απέναντι στην κοινωνική κινητοποίηση που αυτός προκάλεσε ήρθε μετά το τέλος της απεργίας πείνας 23 ημερών. Η προσπάθεια για ρεβάνς, μία πολιτικά μνησίκακη κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έρχεται με τον περιορισμό της ορατότητας των διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στο Σύνταγμα, ακριβώς μπροστά από τη Βουλή και την κυβερνητική προσπάθεια να μην προσεγγίζουν διαδηλωτές την πάνω πλευρά του Συντάγματος. Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι, φυσικά, απλά το πρόσχημα, το φύλλο συκής πίσω από το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την απέχθειά της για τις κινητοποιήσεις των πολιτών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ξαφνικό «ενδιαφέρον για το μνημείο» έρχεται μετά από μία νικηφόρα πολυήμερη διαμαρτυρία. Η προσπάθεια διαχείρισης αυτής της ήττας για την κυβέρνηση περιλαμβάνει χάιδεμα του ακροδεξιού ακροατηρίου εντός και εκτός ΝΔ, που γλείφει τις πληγές του μετά τη δικαίωση του κ.Ρούτσι, εσωκομματικά παιχνίδια και μπόλικο αντιδημοκρατικό αίσθημα.

Ελένη Γουργού
Με την πρόσφατη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ, του δεξιού ακτιβιστή και αγαπημένου του Ντόναλντ Τραμπ, αναζωπυρώθηκε η δημόσια συζήτηση περί ελευθερίας του λόγου

«Φαίνεται ότι όλοι είναι συνένοχοι στο να σπάσουν τη θέληση ενός εξαντλημένου και τρομοκρατημένου άμαχου πληθυσμού»: Ζιάντ Μεντούχ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αλ-Άκσα, Γάζα

Παναγιώτης Σωτήρης
Η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει στα πανεπιστήμια ένα πειθαρχικό δίκαιο που θέτει σε κίνδυνο βασικές ελευθερίες

Του Νίκου Ιγγλέση
Την περασμένη Πέμπτη (10-7-25) παρουσιάστηκε, σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, μια νέα Διακήρυξη με τον τίτλο «Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως επανεκκίνηση με όραμα και σχέδιο». Τη Διακήρυξη υπογράφουν 91 ενεργοί πολίτες, όπως αυτοαποκαλούνται. Παρ’ όλο που ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν, απ’ όσους γνωρίζουμε, αρκετοί αξιόλογοι διανοητές με δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Παναγιώτης Σωτήρης
Η κυβέρνηση αλλάζει το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων κατά βάση επειδή μισεί το γεγονός ότι εκεί υπάρχουν ακόμη ισχυρά κινήματα

του Γιάννη Μαυρή

ΑρχικήΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ποιος φοβήθηκε τον λαό, του Γιάννη Μαυρή

ByKOMMON
8 Ιουλίου, 2025
Ποιος φοβήθηκε τον λαό
Πολιτική και κοινωνική σημασία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015
«Μια κοινωνία προσεγγίζει ίσως περισσότερο το ιδεώδες της μαζικής συμμετοχικής δημοκρατίας στα πρώτα χρόνια της δημοκρατικής της ζωής ή μετά από μεγάλες κρίσεις του συστήματος, όταν υπάρχει ένας διάχυτος ενθουσιασμός για τη δημοκρατία· όταν πολλές διαφορετικές ομάδες και οργανώσεις απλών ανθρώπων συμμετέχουν στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας πολιτικής ατζέντας, που θα ανταποκρίνεται επιτέλους στις αγωνίες τους· όταν τα ισχυρά συμφέροντα που κυριαρχούν στις μη δημοκρατικές κοινωνίες δέχονται σοβαρά πλήγματα και περιέρχονται σε θέση άμυνας· και όταν το πολιτικό σύστημα δεν έχει ανακαλύψει ακόμη τρόπους να ελέγχει και να χειραγωγεί τα νέα κοινωνικά αιτήματα.
(Colin Crouch, 2006, Μεταδημοκρατία, Αθήνα: Εκκρεμές, σ. 61-2: «Η δημοκρατική στιγμή»)
Επτά χρόνια μετά, η δαιμονοποίηση του δημοψήφισματος λειτουργεί ως επιστημολογικό εμπόδιο για τη θεωρητική και πολιτική του αποτίμηση. Πολλοί επιχαίρονται για την απαξίωσή του. Άλλοι θεωρούν οριστικό τον ενταφιασμό του. Ίσως να έχουν δίκιο. Ίσως όμως και να βιάστηκαν να πανηγυρίσουν.