Του Άρη Χατζηστεφάνου
Υπάρχει κάτι σουρεαλιστικό και, ταυτοχρόνως, παράλογο, στις κινήσεις που πραγματοποιεί τα τελευταία 24ωρα ο Έλληνας πρωθυπουργός απέναντι στη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στα «παγερά βλέμματα» και τη «γλώσσα του σώματος», που επιχειρούν να αποκρυπτογραφήσουν οι φυσιογνωμιστές της ελληνικής τηλεόρασης, μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν στην Αγγλία. Το πρόβλημα βρίσκεται στους ανθρώπους που καλεί σε βοήθεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, τους οποίους επικαλείται συχνά, αλλά και ο πρόεδρος της Γαλλίας, στον οποίο έθεσε το θέμα της τουρκικής επιθετικότητας, δεν είναι απλοί παρατηρητές, αλλά βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης.