Δάφνη Καραγιάννη
Μετά από κάνα μισάωρο ποδαρόδρομο κάναμε στάση στη Χώρα για νερά και φρούτα πριν πάρουμε το μονοπάτι για το Μαγαζάκι. Ίσα που προλάβαμε το παντοπωλείο. Είχαν μείνει μερικά ροδάκινα, κάνα-δυο γιαρμάδες λίγο ταλαιπωρημένοι, και κάτι ροδαλά νεκταρίνια. Αυτόματα το χέρι μου κατευθύνθηκε στα λεία και γυαλιστερά νεκταρίνια. Για άλλη μια φορά. Ούτε καν τα κοίταξα τα διπλανά, δήθεν ανταγωνιστικά χνουδωτά ροδάκινα. Δηλαδή μπορεί να τα κοίταξα προς στιγμήν, αλλά τα προσπέρασα γρήγορα με το βλέμμα μου. Σιγά μη τους δείξω ότι τα φοβάμαι. Δε με ταράσσετε. Απαξιώ. Και όχι δε σας έχω ανάγκη πια.
Μετά από κάνα μισάωρο ποδαρόδρομο κάναμε στάση στη Χώρα για νερά και φρούτα πριν πάρουμε το μονοπάτι για το Μαγαζάκι. Ίσα που προλάβαμε το παντοπωλείο. Είχαν μείνει μερικά ροδάκινα, κάνα-δυο γιαρμάδες λίγο ταλαιπωρημένοι, και κάτι ροδαλά νεκταρίνια. Αυτόματα το χέρι μου κατευθύνθηκε στα λεία και γυαλιστερά νεκταρίνια. Για άλλη μια φορά. Ούτε καν τα κοίταξα τα διπλανά, δήθεν ανταγωνιστικά χνουδωτά ροδάκινα. Δηλαδή μπορεί να τα κοίταξα προς στιγμήν, αλλά τα προσπέρασα γρήγορα με το βλέμμα μου. Σιγά μη τους δείξω ότι τα φοβάμαι. Δε με ταράσσετε. Απαξιώ. Και όχι δε σας έχω ανάγκη πια.