Πολιτισμός

Δημήτρης Τσίρκας
O Νίκος Ξανθόπουλος που έφυγε χθες ήταν ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος. Η κινηματογραφική διαδρομή του, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτιμάται μόνο μέσα από το πρίσμα της λαϊκότητας και της δημοφιλίας της, παραγνωρίζοντας το αισθητικό και ιδεολογικό της φορτίο. Πόσο μάλλον όταν αυτή έλαβε χώρα σε μια ταραχώδη αλλά και συγκροτητική περίοδο για τον σύγχρονο ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

Δάφνη Καραγιάννη
Μετά από κάνα μισάωρο ποδαρόδρομο κάναμε στάση στη Χώρα για νερά και φρούτα πριν πάρουμε το μονοπάτι για το Μαγαζάκι. Ίσα που προλάβαμε το παντοπωλείο. Είχαν μείνει μερικά ροδάκινα, κάνα-δυο γιαρμάδες λίγο ταλαιπωρημένοι, και κάτι ροδαλά νεκταρίνια. Αυτόματα το χέρι μου κατευθύνθηκε στα λεία και γυαλιστερά νεκταρίνια. Για άλλη μια φορά. Ούτε καν τα κοίταξα τα διπλανά, δήθεν ανταγωνιστικά χνουδωτά ροδάκινα. Δηλαδή μπορεί να τα κοίταξα προς στιγμήν, αλλά τα προσπέρασα γρήγορα με το βλέμμα μου. Σιγά μη τους δείξω ότι τα φοβάμαι. Δε με ταράσσετε. Απαξιώ. Και όχι δε σας έχω ανάγκη πια.

Δημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα www.georgakopoulos.org
Είδα το "Boyhood" (βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες με τίτλο "Μεγαλώνοντας") πριν από μια εβδομάδα στην πρεμιέρα του Flix.gr, με τρομερή ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Το concept της ταινίας, στην περίπτωση που δεν το ξέρετε, είναι η εξής: Ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, έχοντας στο μυαλό του μόνο ένα γενικό σενάριο, μάζευε κάθε χρόνο και για δύο εβδομάδες ένα συνεργείο ηθοποιών και συνεργατών και έκανε γυρίσματα. Αυτό συνέβη για 12 χρόνια. Στο κέντρο της ιστορίας που γυρίστηκε μ' αυτό τον τρόπο είναι η ζωή ενός αγοριού από την ηλικία των έξι μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ. Το αγόρι λέγεται Μέισον και το υποδύεται ο ηθοποιός Έλαρ Κολτρέιν (τι όνομα!), ο οποίος όταν άρχισαν τα γυρίσματα ήταν ένα παιδάκι, και όταν τελείωσε ήταν ενήλικας. Κάθε χρόνο, όταν γίνονταν γυρίσματα, ο φωτογράφος Ματ Λάνκις του τράβαγε κι ένα πορτρέτο.

 Ο Ζαχρί Ατχαρί είναι πολιτικός πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, μέλος του παράνομου μαοϊκού κομμουνιστικού κόμματος, ο οποίος έφυγε από τη χώρα το 1999 πάνω στο απόγειο της ισχύος των Ταλιμπάν. Στο διάστημα που προηγήθηκε είχε αναπτύξει πλούσια πολιτική δράση στοχεύοντας στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωση των Αφγανών και στη ανάπτυξη των δικαιωμάτων των γυναικών, του τόσο καταπιεσμένου αυτού «μισού του ουρανού»