Βιβλιοκριτική ,Ζαχίρ Ατχαρί, 2005, Πού είναι ο Προμηθέας; Αθήνα: Εκδ. Π. Σημαία
Ζαχίρ Ατχαρί, 2005, Πού είναι ο Προμηθέας; Αθήνα: Εκδόσεις Προλεταριακή Σημαία, επιμελεια: Δημήτρης Παυλίδης- Γιάννα Χουβαρδά.
«Στην πατρίδα μου δεν υπάρχει χαμόγελο. Τα πρόσωπα των ανθρώπων δεν στέλνουν το μήνυμα της ζωής, υπάρχουν μόνο υγρά μάτια που κρύβουν φόβο. Κάθε καρδιά είναι το σπίτι ενός τελειωμένου θρήνου. Εκεί, το είσαι γυναίκα είναι έγκλημα. Η γυναίκα είναι καταδικασμένη να ζει ως φυλακισμένη σε όλη της τη ζωή».
«Τώρα οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι χωρίς όνομα και διεύθυνση. Είναι σιωπηρά θύματα πολέμων και εγκλημάτων, από ξεχασμένες γωνιές του πλανήτη. Οι πιο φτωχοί και στερημένοι της ανθρωπότητας. Τώρα οι πρόσφυγες είναι φυγάδες από επικείμενο κρέμασμα και εκτέλεση, από απάνθρωπα καθεστώτα, δημιουργημένα από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους».
Ο Ζαχρί Ατχαρί είναι πολιτικός πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, μέλος του παράνομου μαοϊκού κομμουνιστικού κόμματος, ο οποίος έφυγε από τη χώρα το 1999 πάνω στο απόγειο της ισχύος των Ταλιμπάν. Στο διάστημα που προηγήθηκε είχε αναπτύξει πλούσια πολιτική δράση στοχεύοντας στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωση των Αφγανών και στη ανάπτυξη των δικαιωμάτων των γυναικών, του τόσο καταπιεσμένου αυτού «μισού του ουρανού». Για τη δράση αυτή πολύ σύντομα αναγκάστηκε να ζει κάτω από συνθήκες ημιπαρανομίας και να μετακινείται συνεχώς. όταν κι αυτό κατέστη αδύνατο και βρέθηκε σε άμεσο κίνδυνο η ίδια του η ζωή ο Ατχαρί εγκατέλειψε τη χώρα το και μετά από δύο χρόνια θα φτάσει στην Ελλάδα όπου και θα αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Ωστόσο ύστερα από δυόμισι χρόνια, «το λίκνο του πολιτισμού», «η γενέτειρα της δημοκρατίας», η λατρευτή μας πατρίδα θα αρνηθεί να του χορηγήσει άσυλο (πράγμα όχι και τόσο πρωτότυπο αφού το 2003 μόνο στο 1% των αιτούντων δόθηκε πολιτικό άσυλο -είναι αυτό που λέει ο λαός μας: «όταν χαθεί η τσίπα....»), και ο Ατχαρί θα αναγκαστεί να καταφύγει στη Νορβηγία όπου κι αν και εκεί απορριφθεί η αίτησή του κινδυνεύει με απέλαση στην Ελλάδα και από εκεί με απευθείας διακομιδή στο Αφγανιστάν όπου μία ποινή τον περιμένει...
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, που αποτελεί συλλογή κειμένων και ποιημάτων του Ατχαρία κυρίως από τον καιρό που ζούσε στην Ελλάδα, αναδεικνύονται με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο πόνος και η φρίκη του πολέμου, η τραγική οδύσσεια των προσφύγων για να βρουν ένα τόπο υποδοχής, ο συνεχής αγώνας για την απόκτηση μιας νόμιμης άδειας παραμονής. Ο λόγος του Ζαχρί είναι λυρικός, μουσικός, ερωτικός, καμία σχέση με ορισμένα ξύλινα κείμενα της Αριστεράς. Σε κάνει κοινωνό του προβλήματος αλλά και σε γεμίζει αισιοδοξία για το ότι άνθρωποι που βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις συνεχίζουν να αγωνίζονται και να ονειρεύονται. Ακόμα στα θετικά του βιβλίου συγκαταλέγονται και τα σχετικά σημειώματα των επιμελητών Δημήτρη Παυλίδη και Γιάννας Χουβαρδά που μας ενημερώνουν τόσο για τη πορεία του Ζαχίρι και την κατάσταση στο Αφγανιστάν όσο και για το Γολγοθά των πανταχού στο κόσμο προσφύγων..
Πολιτικό επίμετρο; Ο λόγος στον Ζαχίρ Ατχαρί: «Οι δύο αντιτιθέμενες πλευρές, οι λαοί όλου του κόσμου από τη μια και ο ιμπεριαλισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από την άλλη προχωρούν σε μια αναμέτρηση μεταξύ τους που δεν έχει επιστροφή...Είμαι αισιόδοξος και... πιστεύω ακλόνητα ότι η νίκη θα είναι των λαών».