Ενδιαφέρουσες απόψεις

των Γιάννη Μηλιού και Θ'ανου Μικρούτσικου

1. Η κρίση του τραγουδιού: Μια «αριστερή» μυθολογία για ένα «εθνικό» πρόβλημα

Τους τελευταίους μήνες η «κρίση» στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Προηγήθηκε η διαμάχη στο εσωτερικό της ένωσης μουσικοσυνθετών - στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), που κορυφώθηκε με την αποχώρηση από την ένωση ενός όχι ευκαταφρόνητου αριθμού συνθετών, μεταξύ των οποίων βρίσκονται πολλοί από τους καταξιωμένους, με πρώτους τους Χατζηδάκι και Θεοδωράκη. Ακολούθησε η διαμάχη ανάμεσα στην «ένωση δημιουργών ελληνικού τραγουδιού» (ΕΔΕΤ), που ίδρυσαν οι αποχωρήσαντες και την ένωση τραγουδιστών Ελλάδας (ETE). Αποκορύφωμα της διαμάχης η «απαγόρευση» να τραγουδούν δικές τους συνθέσεις, που απηύθυναν οι Χατζηδάκης και Θεοδωράκης προς τα στελέχη της ETE Αλεξίου, Γαλάνη, Νταλάρα.

Του Άρη Χατζηστεφάνου
Υπάρχει κάτι σουρεαλιστικό και, ταυτοχρόνως, παράλογο, στις κινήσεις που πραγματοποιεί τα τελευταία 24ωρα ο Έλληνας πρωθυπουργός απέναντι στη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης.

Δεν αναφερόμαστε βέβαια στα «παγερά βλέμματα» και τη «γλώσσα του σώματος», που επιχειρούν να αποκρυπτογραφήσουν οι φυσιογνωμιστές της ελληνικής τηλεόρασης, μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν στην Αγγλία. Το πρόβλημα βρίσκεται στους ανθρώπους που καλεί σε βοήθεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, τους οποίους επικαλείται συχνά, αλλά και ο πρόεδρος της Γαλλίας, στον οποίο έθεσε το θέμα της τουρκικής επιθετικότητας, δεν είναι απλοί παρατηρητές, αλλά βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης.