Σχετικά με τα αποτελέσματα των πρόσφατων Προεδρικών εκλογών στην Κύπρο και την προοπτική επίλυσης του Κυπριακού.
Το πρώτο σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε για να κατανοήσουμε τις πρόσφατες εξελίξεις που έλαβαν στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, είναι να επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε την ήττα των εκλογών του προηγούμενου Σεπτεμβρίου. Όπως δείχνουν όλες οι σχετικές δημοσιογραφικές πληροφορίες, ήταν μια ήττα που σχεδόν κανείς μέσα στην ηγετική ομάδα, και βεβαίως ούτε ο Γ. Παπανδρέου, περίμενε.
Με το παρόν κείμενο δε φιλοδοξούμε να εξάγουμε σε βάθος συμπεράσματα για τα εκλογικά αποτελέσματα. Προσπαθούμε ωστόσο να ανιχνεύσουμε την πολιτική συμπεριφορά ανά κοινωνικό στρώμα και κοινωνική κατηγορία, με μια γενική αναφορά στο τέλος για τα πολιτικά κόμματα, έτσι ώστε να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη στρατηγική της επαναστατικής αριστεράς.
Χωρίς να επιδιώκουμε να γίνουμε μελοδραματικοί θεωρούμε πως η μετάβαση από το λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» στον υπαρκτό καπιταλισμό μόνο δυστυχία, προβλήματα και πόνο επιφύλασσε για τη μεγάλη πλειοψηφία των εκεί λαϊκών στρωμάτων.
Το συγκεκριμένο άρθρο επιχειρεί να διαφωτίσει την προέλευση, τις βασικές θέσεις και τη στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (μαοϊκού). Η επιλογή αυτή έγινε γιατί εκτιμούμε πως πρέπει να τύχει τους ενδιαφέροντός μας μια ένοπλη εξέγερση που καθοδηγείται από ένα μαοϊκό κομμουνιστικό κόμμα και η οποία μέσα σε 9 χρόνια έχει κατορθώσει να εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας.
Συμπληρώθηκαν πρόσφατα 40 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς. Στην πραγματικότητα η θυσία του νέου αυτού αγωνιστή της Αριστεράς έχει μια διττή διάσταση.
Η πραγματοποίηση του 17ου συνεδρίου του ΚΚΕ έφερε στην επιφάνεια όχι μόνο τις γνωστές αντιφάσεις που ταλανίζουν τον αγωνιστικό ρεφορμισμό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά και μια σειρά από νέες παραμέτρους τις οποίες η επαναστατική αριστερά θα πρέπει να μελετήσει με σοβαρότητα έτσι ώστε να μπορέσει να χαράξει και την αντίστοιχη στρατηγική της. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, και σε δύο φάσεις, έχει ξεσπάσει μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ ενός σημαντικού τμήματος των ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων σχετικά με το πόσο απαραίτητη είναι η αναθεώρηση ορισμένων μεθοδολογικών εργαλείων στις κοινωνικές επιστήμες και ιδιαίτερα στο χώρο της ιστορίας.
Το Παρόν μέσα από τις φιλόξενες στήλες του ξεκίνησε εδώ και μία εβδομάδα ένα ενδιαφέροντα διάλογο σχετικά με τις εξελίξεις στο χώρο της ελληνικής Κεντροαριστεράς και το επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, για να προσεγγίσουμε όλα αυτά θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα πιο αρχειακού χαρακτήρα: Γιατί επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο τον όρο Κεντροαριστερά (ως το δυνητικό άθροισμα των πέραν της ΝΔ πολιτικών δυνάμεων) αντί του όρου Αριστερά
Η πρόσφατη απόφαση της νέας κυβέρνησης για «απογραφή» των μεγεθών των δημοσίων οικονομικών και οι «αγωνιώδεις» κραυγές των διαφόρων γραφίδων ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πλείστες όσες «μαύρες τρύπες» οι οποίες θα πρέπει να πληρωθούν (από ποιους άραγε;), έφεραν για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους ως μοχλού τρομοκράτησης των λαϊκών τάξεων.