Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα ένοπλο ειδικό φρουρό στην περιοχή των Εξαρχείων της Αθήνας προκάλεσε μια σειρά από τέτοιας έκτασης γεγονότα που τουλάχιστον για το χώρο της καπιταλιστικής Δύσης είχαν να συμβούν από την περίοδο της παγκόσμιας έκρηξης του ’68.
Οι μεταλλαγές στο εσωτερικό και τη μορφή του ελληνικού κράτους στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης θα ιδωθούν κάτω από το πρίσμα του αυταρχικού κρατισμού, της κατάσταση εξαίρεσης και της απώλειας μεγάλου τμήματος εθνικής κυριαρχίας.
Το αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου αφορά το ζήτημα των μεταβολών που χαρακτήρισαν τη διάθρωση της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1981- 1991. Ο σκοπός της μελέτης είναι να δείξει ότι σε αντίθεση με διάφορες νεοφιλελεύθερες αλλά και μεταμοντέρνες θεωρίες, η εργατική τάξη αυξάνεται όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα, περιλαμβάνοντας στους κόλπους της νέα κοινωνικά στρώματα.
Η σχέση μεταξύ ΑΚΕΛ και ΚΚΕ στις δεκαετίες του ’40 και του ‘50 είναι μια δύσκολη σχέση και παρά την προς τα έξω εικόνα ανέφελης συμπόρευσης η μελέτη των κομματικών κειμένων δείχνει την ύπαρξη αρκετά σημαντικών διαφωνιών. Όπως θα δούμε στη συνέχειαοι διαφορετικές προσεγγίσεις αφορούσαν στη δεκαετία του ’40 το μεταβατικό ή όχι δρόμο προς την Ένωση και στη δεκαετία του ΄50 ζητήματα όπως ο αντιαποικιακός αγώνας, η υιοθέτηση μορφών ένοπλης αντίστασης, η στάση απέναντι στην αστική τάξη στο πλαίσιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα καθώς και η συναίνεση από το ΑΚΕΛ στην ανάδειξη του Μακάριου ως του κεντρικού εκπροσώπου των ελληνοκυπρίων.
Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα από τότε που έχει ξεκινήσει η όλη συζήτηση γύρω από την παγκοσμιοποίηση, το ζήτημα του περιεχομένου και των ορίων της κρατικής εξουσίας έχει τεθεί ξανά στο προσκήνιο. Ύστερα από τις έντονες αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του ’70 γύρω από το ρόλο και τη φύση του Κράτους ακολούθησε μια μακρά περίοδος συγγραφικής σιγής για να βρεθούμε στη σημερινή φάση όπου από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρατηρείται ένα ξαναζωντάνεμα της συζήτησης. Το άρθρο αυτό επιχειρεί να προσεγγίσει κριτικά τις απόψεις που θεωρούν πως το κράτος σήμερα αποδυναμώνεται υποστηρίζοντας πως αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι μια αναπροσαρμογή των επιμέρους λειτουργιών του αποσκοπώντας στην εξυπηρέτηση του θεμελιώδη ρόλου του που είναι η μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων.
Tο Νεπάλ είναι ένα μικρό κράτος στη ΝΑ Ασία. Στην Ελλάδα είναι γνωστό επειδή η ψηλότερη κορυφή του κόσμου, που βρίσκεται στα Ιμαλάια, ανήκει στην επικράτειά του, πράγμα που συντελεί στο να αποτελεί και προορισμό διακοπών και αναψυχής. Οι πιο διαβασμένοι γνωρίζουν επίσης πως το Νεπάλ είναι μια πολύ φτωχή χώρα, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
This study gives an outline – by period – of the most basic social policy measures and health and welfare programmes of the Venizelist political centre. The periodization involves a breakdown of the abovementioned policy into three separate phases whose distinguishing characteristics are then outlined - namely a first period from 1910 to 1916 where the predominant feature is the attempt to develop a range of structures and services that might begin to try to cover the growing needs of the population of a geographically expanding Greece. In the second period between 1918 and 1920 this expansionist strategy of the social state would come to be regarded as too advanced by the Venizelist centre itself and on the basis of forms of social and political expression including some previously developed inside the working class, attempts would be made to roll it back.
The social explosion of December 2008 in Greece represented a postscript from the future. In a country where the consequences of the global economic crisis had already begun to make themselves felt – in conjunction with the collapse of a specific model for integration into the global division of labour, it had become evident that the younger generations were destined to experience a much worse future than preceding generations.
The Greek crisis represents the deepening of a long systemic contradiction whose origins lie in the 1960s, in the stagnation of monopoly capitalism and the emergence of the South. The industrial centers of the world economy were struck by a crisis of profitability, which was displaced outward in space and forward in time by the financialization of monopoly capital, technological innovations in robotics and information systems, and shifts of industrial production to selected countries in the South, especially East Asia.
Το βιβλίο των Γιάννη Μηλιού - Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου Ιμπεριαλισμός, χρηματοπιστωτικές αγορές, κρίση (εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2011) επιχειρεί να προσεγγίσει τον Ιμπεριαλισμό από μια «εικονοκλαστική» ματιά: Σύμφωνα με τους συγγραφείς ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί ιδιαίτερο, πόσο μάλλον το ανώτερο, στάδιο του καπιταλισμού, αλλά ενυπάρχει ως στοιχείο των καπιταλιστικών κρατών από τη στιγμή της εμφάνισής τους. Αυτό που μετασχηματίζεται είναι η μορφή που παίρνει ο Ιμπεριαλισμός ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκονται οι καπιταλιστικοί σχηματισμοί.