L’installation au pouvoir, en avril 1967, du régime militaire, dit de la dictature « des colonels », doit se comprendre comme le résultat des contradictions internes des structures de l’après la guerre civile et de l’érection de l’armée en centre de pouvoir relativement autonome, porte-parole de la stratégie la plus agressive de la coalition bourgeoise au pouvoir.
Στις 17 και 24 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας στην Κύπρο και νικητής αναδείχθηκε ο Δημήτρης Χριστόφιας γ.γ. του ΑΚΕΛ, όπως είναι η ονομασία του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου. Το ερώτημα που τίθεται είναι για ποιο λόγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις σε ένα τόσο μικρό Κράτος τη στιγμή που υπάρχουν πολύ σημαντικά γεγονότα σε ολόκληρο τον κόσμο στα οποία δεν εστιάζεται εύκολα το φως της δημοσιότητας.
In this article we use elements of a Marxist Theory of imperialism to explain current US foreign policy as a hegemonic imperialist project. We argue against the American decline thesis and we insist that after the collapse of the Soviet bloc the US managed to retain its hegemonic position in the imperialist chain. This was based on an imperialist strategy that combined full implementation of neoliberal policies and capitalist restructuring of production with increased emphasis on military interventionism, first in the form of “humanitarian” interventions and now as a pre-emptive “war on terror”.
Με τον παρόν κείμενο επιχειρούμε να διερευνήσουμε τα πρώτα αίτια της σύγκρουσης των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Θέτουμε αυτό το ερώτημα γιατί δεν εκτιμούμε πως τόσο σοβαρές, και δραματικές, καταστάσεις μπορούν να ξεκινήσουν από παρθενογένεση και να οξυνθούν μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια. Με αυτή την έννοια είναι χρήσιμο να απεμπλακεί η σύγχρονη συζήτηση από μια εμμονή περιορισμού στην μεταπολεμική περίοδο και να γίνει προσπάθεια να ανιχνευτούν οι πρωτογενείς παράγοντες οι οποίοι σε δεύτερο χρόνο θα έρθουν να συναντηθούν (για να θυμηθούμε και την έννοια του υλισμού της συνάντησης που έφερε ο Αλτουσέρ) με άλλους παράγοντες έτσι ώστε να διαμορφωθεί η σημερινή κατάσταση.
Από τη δεκαετία του 1980 και μετά έχει γίνει πολύ συνηθισμένο να καταδικάζεται, ακόμη και από στοχαστές που εξακολουθούν να αναφέρονται σε μια ριζοσπαστική πολιτική τοποθέτηση, ο μαρξιστικός οικονομισμός και ο μαρξιστικός ή οικονομικός αναγωγισμός. Σύμφωνα με αυτές τις κριτικές, μεγάλο μέρος της μαρξιστικής θεωρίας χρωματίστηκε από μια μεταφυσική εμμονή στην προτεραιότητα, με όρους κοινωνικής οντολογίας αλλά και αιτιακού καθορισμού, του οικονομικού έναντι του πολιτικού.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβασή του ο Τάσος Κυπριανίδης (ΤΚ) ανέδειξε, μεταξύ άλλων, τη σημασία που έχει ο υλισμός της συνάντησης στη διαμόρφωση μιας διαφορετικής εκδοχής της μαρξιστικής θεωρίας, μιας εκδοχής που συνεισφέρει σε μια μη- ντετερμινιστική προσέγγιση των εκβάσεων της ταξικής πάλης.
Μετά την πτώση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», πέραν των υπολοίπων εξελίξεων, διαπιστώνεται και μια επαναφορά ενός θεσμικού καθεστώτος που στο παρελθόν είχε εμφανιστεί πολλές φορές σε διαφορετικά μέρη και ιστορικές περιόδους. Αναφερόμαστε στο Κράτος- Προτεκτοράτο. Αυτό που θα επιχειρήσουμε να δείξουμε με την εργασία αυτή είναι πως η σταδιακά ο σύγχρονος Ιμπεριαλισμός θα συσχετίσει τη δημιουργία Προτεκτοράτων με τις ιδιαίτερες μορφές που λαμβάνει η στρατηγική του
In contrast to current notions of globalization having resulted in a diminution of state sovereignty capitalism is better able to reproduce itself within a national formation. There is thus no such thing as global capitalism but merely imperialism, i.e. an uneven articulation of national formations. Within this framework the State and its mechanisms are there to ensure the unimpeded reproduction of capitalist relations. Each instance of class struggle through its outcome modifies the structures of the State.
Ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου είναι διττός. Από τη μια επιχειρούμε να παρουσιάσουμε ένα από τα βασικά ιδεολογικά απότοκα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», τη θεωρία της Κοσμοπολιτικής Δημοκρατίας, όπως έχει διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια από τους Held, McGrew, Archibugi κα, αναπτύσσοντας τα βασικά θεωρητικά της στοιχεία και από την άλλη αποσκοπούμε στην ανασκευή των κεντρικών της επιχειρημάτων αποδεικνύοντας ότι παρά το φαινομενικά καινοφανές της προβληματικής στην ουσία δεν αποτελεί παρά μια παραλλαγή του ρεύματος του μεταμοντερνισμού.
Το ζήτημα των άμεσων ξένων επενδύσεω σε μια χώρα έχει ιστορικά αποτελέσει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης από δυο βασικές και ευθέως αντίθετες σκοπιές ή πεδία αναφοράς. Από τη μια η «πολιτική αντίδραση στις… ξένες επενδύσεις» (Krugman – Obstfeld 2002: 257). Από την άλλη η πολιτική αντίδραση στη μη πραγματοποίηση ξένων επενδύσεων. Μιλώντας για την Ελλάδα, στην πρώτη περίπτωση ευκόλως συναντάμε –πλην άλλων– την πολιτική άποψη του κύριου κορμού της παραδοσιακής Αριστεράς, η οποία αντιλαμβάνεται τις ξένες επενδύσεις ως ένδειξη υπανάπτυξης της χώρας υποδοχής τους, αλλά και φορέα αναπαραγωγής της υπανάπτυξης και εξάρτησης (βλ. σχετικά Μηλιός 1997). Στη δεύτερη περίπτωση εγγράφεται κυρίως η πολιτική αντιπαράθεση των αστικών ηγεμονικών πολιτικών δυνάμεων που ερίζουν γύρω από ζητήματα θεσμικής λειτουργικότητας και οικονομικής πολιτικής.