Ο Νίκος Πουλαντζάς επιχειρεί να εμβαθύνει και να εκλαϊκεύσει με το συγκεκριμένο άρθρο βασικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο τελευταίο του βιβλίο Το Κράτος, η Εξουσία, Ο Σοσιαλισμός. Αναδεικνύει το ειδικό φαινόμενο του Αυταρχικού Κρατισμού και υπογραμμίζει τη σημασία που έχει ως απάντηση η χάραξη ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Την πορεία αυτή την προσεγγίζει ως μια δύσκολη «συνάντηση» μιας κυβέρνησης σοσιαλιστών- κομμουνιστών με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Επηρεασμένος από τις εξελίξεις της δεκαετίας του ‘70 και τη σταδιακή υποχώρηση της κομμουνιστικής αριστεράς θεωρεί πως μπορούν οι λαϊκοί αγώνες να μετασχηματίσουν το σύνολο των κρατικών μηχανισμών. Με αυτό τον τρόπο, όμως, υποβαθμίζει τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κράτους και τον ιδιαίτερο ρόλο του σκληρού πυρήνα του.
Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου
Στο άρθρο αρχικά συζητείται η θέση πως το κράτος είναι μια συνάρθρωση ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών και η θέση σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι ένα όργανο. Στη συνέχεια ακολουθεί η κριτική προσέγγιση των ισχυρισμών του Althusser και του Πουλαντζά υπό το πρίσμα της θέσης ότι το κράτος είναι το αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής αλλά και ότι υπάρχει ένα όριο στις αλλαγές που μπορεί να γίνει μέσα στον καπιταλιστικό σύστημα. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως και οι αγώνες εγγράφονται στο εσωτερικό του κράτους, και το κράτος έχει ταξικό πρόσημο. Η αδυναμία του Πουλαντζά είναι πως ενώ σωστά επισημαίνει, κάνοντας κριτική στον Αλτουσέρ, πως η εργαλειακή αντίληψη του κράτους δεν απαντά στο ερώτημα γιατί αν το κράτος είναι εργαλείο η αστική τάξη επιλέγει αυτό το κράτος και όχι κάποιο άλλο που θα της διασφάλιζε μεγαλύτερη κατανομή του πλούτου, από την άλλη εμφανίζεται αδύναμος να εξηγήσει πως η αστική τάξη μπορεί και εξουσιάζει με τη συγκεκριμένη μορφή κράτους. Ταυτόχρονα δεν τονίζει πως η εγγραφή των λαϊκών αγώνων στο εσωτερικό του Κράτους μπορεί σε μια χρονική στιγμή να παίρνει τη μορφή λαϊκών κατακτήσεων αλλά σε δεύτερο χρόνο το Κράτος μπορεί να κατορθώσει να ενσωματώσει αυτή τη δυναμική μεταλλάσσοντάς την σε στοιχείο αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου (πχ το κράτος πρόνοιας ως παράμετρος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή η καθολική ψηφοφορία ως νομιμοποιητική διαδικασία). Ίσως το βασικό πρόβλημα για τις θέσεις του Πουλαντζά να είναι η μετατόπιση των απόψεών του από την «ανάγκη συντριβής της κρατικής μηχανής» στη δυνατότητα σταδιακής μετεξέλιξης του κράτους σε σοσιαλιστική κατεύθυνση μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης. Από την πλευρά του ο Αλτουσέρ ενώ εμμένει στη διαδικασία επαναστατικής ρήξης με το αστικό κράτος τραβάει το ραβδί προς την άλλη πλευρά μη αναγνωρίζοντας την ύπαρξη δύο γεωγραφιών στο εσωτερικό του κράτους όπου στη μια υπεισέρχεται η ταξική πάλη ενώ η άλλη μένει αλώβητη. Καταλήγει έτσι σε μια υποτίμηση της σημασίας της εκτύλιξης επιμέρους λαϊκών αγώνων καθώς και στις δυνατότητες που υπάρχουν, για όσο το επιτρέψει ο εκάστοτε ταξικός συσχετισμός δύναμης, για απόσπαση κατακτήσεων από τις κυριαρχούμενες τάξεις.
The recent emergence of the COVID pandemic which continues globally, apart from its given medical-biological consequences, presents significant aspects, with which this article will deal with.
Άρθρα
On the apologia by the leader of the Communist Party of Cyprus Charalambos Vatyliotis (Vatis) to the Comintern concerning the stance of the CPC in the uprising of 1931
Abstract
Employing primary material from the Soviet archives, a presentation is offered of theattitude of the Communist Party of Cyprus (CPC) to the failed revolt of 1931 against British colonialism. The CPC’s contradictions and shortcomings are exposed through outlining the course of the revolt, along with a presentation of the Comintern’s position on these events. The argument put forward is that there were a number of more general problems facing the Comintern at this time that paved the way for the CPC’s pursuit of this specific contradictory line. Among these general problems were the failure to achieve a further revolutionary breakthrough in Europe, the rise of fascism and the characteristics of the anti-colonial struggles of that time.
Employing primary material from the Soviet archives, a presentation is offered of theattitude of the Communist Party of Cyprus (CPC) to the failed revolt of 1931 against British colonialism. The CPC’s contradictions and shortcomings are exposed through outlining the course of the revolt, along with a presentation of the Comintern’s position on these events. The argument put forward is that there were a number of more general problems facing the Comintern at this time that paved the way for the CPC’s pursuit of this specific contradictory line. Among these general problems were the failure to achieve a further revolutionary breakthrough in Europe, the rise of fascism and the characteristics of the anti-colonial struggles of that time.
Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Νίκου Βαβούδη μέσα από τη χρήση σοβιετικών και ελληνικών αρχείων. Αναδεικνύεται η ένταξή του κομμουνιστικό κίνημα από πολύ μικρή ηλικία στη Μυτιλήνη καθώς και η δράση του στο συνδικαλισμό στον Πειραιά, η μετέπειτα εκπαίδευσή του στην ΕΣΣΔ αλλά και η στράτευσή του στο πλευρό των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει στο πολύ νευραλγικό πόστο του ανταποκριτή πληροφοριών από την Ελλάδα προς την έδρα του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι και αντίστροφα. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις ήταν κάτι περισσότερο αφού λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της παρανομίας λειτουργούσε και σαν καθοδηγητής των παράνομων οργανώσεων. Σε αυτό συνέβαλε και η εκτίμηση με την οποία τον περιέβαλαν οι Σοβιετικοί αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ. Οι μετά θάνατον κατηγορίες που του αποδόθηκαν για «χαφιεδισμό», τόσο δικό του όσο και του Ν. Πλουμπίδη, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια, αλλά αντανακλούσαν το κλίμα της ήττας της εποχής και της εύκολης ανεύρεσης ενόχων. Ωστόσο και η έκθεση αποκατάστασής του που συντάχθηκε από την «αντιζαχαριαδική» πλευρά λίγα χρόνια αργότερα, περισσότερο αποσκοπούσε στη νομιμοποίηση της πλευράς Κολιγιάννη παρά στην ανάδειξη των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στη σπίλωση ενός πολύ σημαντικού αγωνιστή.
Αν θελήσει κανείς να επικεντρωθεί στις πιο σημαντικές εξελίξεις στη διεθνή σκηνή των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσε να αναφέρει την πραγματοποίηση του Βrexit, τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία με την προσπάθεια των δυνάμεων του Άσαντ να καταλάβουν την Ιντλτίμπ και την παλινδρόμηση στη Λιβύη μεταξύ της έντασης των πολεμικών αντιπαραθέσεων και των προσπαθειών διεθνούς μεσολάβησης. Η κοινή συνισταμένη των τριών αυτών γεγονότων, πέραν το ότι επηρεάζουν πολύ περισσότερους διεθνείς παράγοντες από αυτούς που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να αφορούν, είναι πως αναδεικνύεται ο κυριαρχικός ρόλος του Έθνους- Κράτους.
Abstract
The aim of this article is to present and criticize Althusser’s and Poulantzas’ key positions on the State and its mechanisms. To begin with there is a discussion on the notion that the State is an aggregation of Ideological and Repressive Apparatuses and on the position according to which the State is an instrument. This is followed by a rejection of Althusser’s and Poulantzas’ claims in the light of the thesis that the State is the material outcome of a correlation of forces in the context of a specific mode of production but that there is a limit to the changes that may be made within the capitalist mode of production.
Key words
Marxism, State, Poulantzas, Althusser
The aim of this article is to present and criticize Althusser’s and Poulantzas’ key positions on the State and its mechanisms. To begin with there is a discussion on the notion that the State is an aggregation of Ideological and Repressive Apparatuses and on the position according to which the State is an instrument. This is followed by a rejection of Althusser’s and Poulantzas’ claims in the light of the thesis that the State is the material outcome of a correlation of forces in the context of a specific mode of production but that there is a limit to the changes that may be made within the capitalist mode of production.
Key words
Marxism, State, Poulantzas, Althusser
Άρθρα
H παράδοξη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων σε ένα: η περίπτωση ΚΚΚ και ΑΚΕΛ (1941- 1944)
Το παρόν άρθρο ασχολείται με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων στην κυπριακή πολιτική ζωή (Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και ΑΚΕΛ, όπου το πρώτο αποτελεί παράνομο τμήμα του δεύτερου).
(γράφτηκε στις 23 Ιουνίου του 2013)
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 εισήλθε στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών ταγών η έννοια της «αξιολόγησης» των Πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική που αναπτύχθηκε, και αναπαράχθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η «αξιολόγησή» τους έτσι ώστε να βελτιωθεί η ποιότητά τους.
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 εισήλθε στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών ταγών η έννοια της «αξιολόγησης» των Πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική που αναπτύχθηκε, και αναπαράχθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η «αξιολόγησή» τους έτσι ώστε να βελτιωθεί η ποιότητά τους.
Άρθρα
The theoretical weakness of theses positing emergence of a transnational bourgeoisie and a transnational state. A critique of the views of William Robinson
This article presents a critique of the thesis positing the emergence of a transnational bourgeoisie and transnational state as outlined in the work of William Robinson. Given the Marxist character of Robinson’s views, the present critique shares common ground methodologically, rejecting, however, notions such as so- called globalization or exploitation of one country by another, lack of national identity of multinational corporations,formation of a “global” proletariat and the need for manifestation of social resistance at the “global” level.On the contrary, this articleemphasizes concepts such as non-territorial imperialism, the reproduction of capitalist exploitation and domination exclusively within the context of national formations and the key role of the state in the capitalist mode of production. It is within that framework that the reasons for the establishment of so-called “supranational” organizations can best be interpreted.
Άρθρα
The issue of Globalization through the theory of Imperialism and the periodization of modes of production
Critical Sociology vol 35, no1, pp. 57-78, 2009.
The aim of this article is to illustrate why the notions of mode of production and of social formation are still necessary for understanding the transformations taking place in the modern phase of imperialism.The basic object is to demonstrate the enduring significance of the Leninist theory of imperialism as a method used to analyse the current era of the capitalist development. What we have been witnessing over the last years is not the emergence of a new mode of production or the transition to a new stage of capitalism, so-called globalization, but merely imperialism in its modern phase.
The aim of this article is to illustrate why the notions of mode of production and of social formation are still necessary for understanding the transformations taking place in the modern phase of imperialism.The basic object is to demonstrate the enduring significance of the Leninist theory of imperialism as a method used to analyse the current era of the capitalist development. What we have been witnessing over the last years is not the emergence of a new mode of production or the transition to a new stage of capitalism, so-called globalization, but merely imperialism in its modern phase.
Άρθρα
From territorial to non territorial capitalist imperialism: The necessity of a revaluation of Marxist theories of imperialism
Rethinking Marxism vol 27 no1, pp. 85-106, 2015
(in collaboration with Panagiotis Sotiris)
During the 1990’s ‘globalization’ emerged as the most convenient term to describe world affairs. However, during the current decade imperialism has made an impressive come-back, both in political and theoretical debates. This had to do with the political conjuncture and the emergence of an aggressive American (or under American leadership) military interventionism, beginning with the war in Afghanistan, the brutal occupation of Iraq, the plans for a military strike against Iran.
(in collaboration with Panagiotis Sotiris)
During the 1990’s ‘globalization’ emerged as the most convenient term to describe world affairs. However, during the current decade imperialism has made an impressive come-back, both in political and theoretical debates. This had to do with the political conjuncture and the emergence of an aggressive American (or under American leadership) military interventionism, beginning with the war in Afghanistan, the brutal occupation of Iraq, the plans for a military strike against Iran.
Δημοσιεύτηκε στη νέα Σελίδα στις 11/3/2018
Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια είναι το κατά πόσο η εφαρμογή των μνημονίων και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν ή όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό που θα δείξουμε σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση είναι ότι αφενός αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες αλλά ότι αφετέρου υπήρξαν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των ευπορότερων στρωμάτων.
Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια είναι το κατά πόσο η εφαρμογή των μνημονίων και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν ή όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό που θα δείξουμε σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση είναι ότι αφενός αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες αλλά ότι αφετέρου υπήρξαν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των ευπορότερων στρωμάτων.
Δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουνίου 2016 στο www.ektosgrammis.gr
Στη διάρκεια του 2015 είχαμε την πραγματοποίηση τριών πανεθνικού χαρακτήρα εκλογικών αναμετρήσεων που η κάθε μία έχει από μόνη της ιδιαίτερη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Έχοντας παρέλθει ένα μικρό χρονικό διάστημα που μας επιτρέπει να δούμε με απόσταση αυτές τις εξελίξεις θα επιχειρήσουμε με το συγκεκριμένο άρθρο όχι τόσο την εξαγωγή αμιγώς πολιτικών συμπερασμάτων αλλά την ανάδειξη των διαφορών στην κοινωνική γεωγραφία της ψήφου και μέσω αυτής την ερμηνεία ορισμένων πλευρών του εκλογικού αποτελέσματος.
Στη διάρκεια του 2015 είχαμε την πραγματοποίηση τριών πανεθνικού χαρακτήρα εκλογικών αναμετρήσεων που η κάθε μία έχει από μόνη της ιδιαίτερη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Έχοντας παρέλθει ένα μικρό χρονικό διάστημα που μας επιτρέπει να δούμε με απόσταση αυτές τις εξελίξεις θα επιχειρήσουμε με το συγκεκριμένο άρθρο όχι τόσο την εξαγωγή αμιγώς πολιτικών συμπερασμάτων αλλά την ανάδειξη των διαφορών στην κοινωνική γεωγραφία της ψήφου και μέσω αυτής την ερμηνεία ορισμένων πλευρών του εκλογικού αποτελέσματος.
This article examines the structure of contemporary society of the Republic of Cyprus in the theoretical context of the Marxist model. The decisive role in determining social stratification at the theoretical level is assigned to the concepts of exploitation and domination.
Υγεία: Το τίμημα της κοινωνικής ανισότητας
Δυο εκθέσεις, μία από τις ΗΠΑ και μία από την Αγγλία έρχονται να υπογραμμίσουν τον βαθμό στον οποίο η κοινωνική ανισότητα μεταφράζεται και σε ανισότητα στην υγεία
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, η ζωή δεν ήταν και τόσο σκληρή με τον κ. Στέφανο Μάνο. Πρόεδρος του ΣΕΒ ο παππούς του, ιδιοκτήτρια της βιομηχανίας “Αλλατίνη” η μητέρα του, διευθυντής του Ευαγγελισμού ο πατέρας του. Μετά τις σπουδές του στη Ζυρίχη και το Χάρβαρντ, δεν δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά. Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση προτού πουλήσει τις μετοχές του και αφοσιωθεί, ζάπλουτος πια, στην πολιτική. Ως υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, υπερασπίστηκε το περιβάλλον με εμβληματικά μέτρα, όπως η επιβολή κεφαλικού φόρου 50 δραχμών στη βενζίνη- τότε ήταν που γνώρισε μέρες δόξας το σύνθημα “καλύτερα παπάκι, παρά με Μητσοτάκη”. Αλλά το μεγάλο πάθος του ήταν το λιγότερο κράτος. Μπροστά του, ακόμη και η Μάργκαρετ Θάτσερ φάνταζε κρυπτοσοσιαλίστρια. Ξανά και ξανά έλεγε ότι αυτός ο τόπος δεν θα δει άσπρη μέρα αν δεν απολυθούν 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου ήταν ο αγαπημένος του στόχος. Υποστήριζε εντελώς σοβαρά ότι πρέπει να μειωθούν από 170.000 σε 50.000 κι ότι αυτό δεν θα βλάψει κανέναν, όπως κατά τη γνώμη του υποδήλωνε το παράδειγμα της Φινλανδίας.
Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, η ζωή δεν ήταν και τόσο σκληρή με τον κ. Στέφανο Μάνο. Πρόεδρος του ΣΕΒ ο παππούς του, ιδιοκτήτρια της βιομηχανίας “Αλλατίνη” η μητέρα του, διευθυντής του Ευαγγελισμού ο πατέρας του. Μετά τις σπουδές του στη Ζυρίχη και το Χάρβαρντ, δεν δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά. Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση προτού πουλήσει τις μετοχές του και αφοσιωθεί, ζάπλουτος πια, στην πολιτική. Ως υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, υπερασπίστηκε το περιβάλλον με εμβληματικά μέτρα, όπως η επιβολή κεφαλικού φόρου 50 δραχμών στη βενζίνη- τότε ήταν που γνώρισε μέρες δόξας το σύνθημα “καλύτερα παπάκι, παρά με Μητσοτάκη”. Αλλά το μεγάλο πάθος του ήταν το λιγότερο κράτος. Μπροστά του, ακόμη και η Μάργκαρετ Θάτσερ φάνταζε κρυπτοσοσιαλίστρια. Ξανά και ξανά έλεγε ότι αυτός ο τόπος δεν θα δει άσπρη μέρα αν δεν απολυθούν 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου ήταν ο αγαπημένος του στόχος. Υποστήριζε εντελώς σοβαρά ότι πρέπει να μειωθούν από 170.000 σε 50.000 κι ότι αυτό δεν θα βλάψει κανέναν, όπως κατά τη γνώμη του υποδήλωνε το παράδειγμα της Φινλανδίας.
Λεωνίδας Βατικιώτης
Από τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, η Ελλάδα περνάει από το… ταμείο. Όχι για να πληρώσει την κακοκαιρία· και σιγά την κακοκαιρία άλλωστε, χιονόπτωση διάρκειας μίας ημέρας, αναμενόμενη εδώ και δύο εβδομάδες. Η Ελλάδα περνάει από το ταμείο για να πληρώσει το κόστος των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν διαβρώσει, σε βαθμό ακυρώσεως για εξαιρετικές περιπτώσεις όπως μια κακοκαιρία, τη λειτουργία όλων των πάλαι ποτέ δημόσιων οργανισμών!
Από τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, η Ελλάδα περνάει από το… ταμείο. Όχι για να πληρώσει την κακοκαιρία· και σιγά την κακοκαιρία άλλωστε, χιονόπτωση διάρκειας μίας ημέρας, αναμενόμενη εδώ και δύο εβδομάδες. Η Ελλάδα περνάει από το ταμείο για να πληρώσει το κόστος των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν διαβρώσει, σε βαθμό ακυρώσεως για εξαιρετικές περιπτώσεις όπως μια κακοκαιρία, τη λειτουργία όλων των πάλαι ποτέ δημόσιων οργανισμών!
Κωνσταντίνος Π. Χρήστου
Γιατί τα Ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι τα χειρότερα στον κόσμο;
ή αλλιώς
Πώς εξηγείται ότι τα Ελληνικά πανεπιστήμια συνεχίζουν να βρίσκονται σε σχετικά καλές θέσεις στη διεθνή αξιολόγηση ενώ όλα συνηγορούν για το αντίθετο;
Γιατί τα Ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι τα χειρότερα στον κόσμο;
ή αλλιώς
Πώς εξηγείται ότι τα Ελληνικά πανεπιστήμια συνεχίζουν να βρίσκονται σε σχετικά καλές θέσεις στη διεθνή αξιολόγηση ενώ όλα συνηγορούν για το αντίθετο;
Δημήτρης Τσίρκας
Η επίθεση της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι ιδεολογικό και έχει να κάνει με την περιβόητη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης που στο φαντασιακό της Δεξιάς ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας και η οποία δήθεν, κυριαρχεί στα πανεπιστήμια. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με τη Μεταπολίτευση και την υπερβολική δημοκρατία της η οποία οδήγησε σε ασυδοσία και ανομία, επαναλαμβάνουν συνεχώς.
Η επίθεση της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι ιδεολογικό και έχει να κάνει με την περιβόητη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης που στο φαντασιακό της Δεξιάς ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας και η οποία δήθεν, κυριαρχεί στα πανεπιστήμια. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με τη Μεταπολίτευση και την υπερβολική δημοκρατία της η οποία οδήγησε σε ασυδοσία και ανομία, επαναλαμβάνουν συνεχώς.
Νίκος Γεωργακάκης
Η τελευταία περίοδος, που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν περίοδος μεγάλης υποχώρησης κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων κλπ, λόγω της πανδημίας και όχι μόνο, βλέπουμε με αφορμή κάποιες επετείους, να παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα καταστολής και αυταρχισμού(πχ κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου και άλλες εκδηλώσεις), που κάθε ψύχραιμος παρατηρητής διερωτάται, αν δικαιολογούνται τέτοια φαινόμενα, αστυνομοκρατίας, σήμερα.
Για την ανάλυση των φαινομένων αυτών, προσεγγίζουμε και μελετάμε τις γενικότερες μεταβολές που έχουν συντελεστεί και συντελούνται στα διάφορα υπουργεία της Δημόσιας Διοίκησης, τόσο στο αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης όσο και γενικότερα.
Η τελευταία περίοδος, που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν περίοδος μεγάλης υποχώρησης κινητοποιήσεων, συγκεντρώσεων κλπ, λόγω της πανδημίας και όχι μόνο, βλέπουμε με αφορμή κάποιες επετείους, να παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα καταστολής και αυταρχισμού(πχ κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου και άλλες εκδηλώσεις), που κάθε ψύχραιμος παρατηρητής διερωτάται, αν δικαιολογούνται τέτοια φαινόμενα, αστυνομοκρατίας, σήμερα.
Για την ανάλυση των φαινομένων αυτών, προσεγγίζουμε και μελετάμε τις γενικότερες μεταβολές που έχουν συντελεστεί και συντελούνται στα διάφορα υπουργεία της Δημόσιας Διοίκησης, τόσο στο αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης όσο και γενικότερα.
Είθισται, γενικά, οι διαδηλώσεις να πραγματοποιούνται με συγκεκριμένα αιτήματα, τα οποία η κυβέρνηση δεν ικανοποιεί. Είθισται επίσης, να είναι η αντίδραση σε κάποιο νομοσχέδιο της εκάστοτε κυβέρνησης, από το οποίο μία μερίδα της κοινωνίας αισθάνεται ότι πλήττεται. Όταν έχεις πανδημία και «φοβάσαι» ότι οι μαζικές κινητοποιήσεις μπορεί να προκαλέσουν έξαρση κρουσμάτων (παρά το ότι κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχθεί), μπορείς, αντί να εκδίδεις αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις ή να βρίζεις και να συκοφαντείς τους πολίτες, να κάνεις κάτι πολύ απλό: Να αποσύρεις ή τουλάχιστον να αναβάλεις ένα νομοσχέδιο για το οποίο είναι όλοι εναντίον σου και δεν λύνει καμία πρακτική ανάγκη σήμερα, στον καιρό της πανδημίας. Στο κάτω κάτω, συναίνεση για την «εθνική προσπάθεια» στον κορονοϊό δεν θέλετε;
Θάνος Καμήλαλης
Η νέα απόφαση του αρχηγού της Αστυνομίας για την απαγόρευση των συναθροίσεων, μέχρι 100 άτομα αυτήν τη φορά, συμπυκνώνει όλο το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη χώρα: Η κυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί ό,τι θέλει, οι πολίτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση στοχευμένα οι φοιτητές,μαθητές, εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν. Η Αστυνομία αποφασίζει και διατάζει στο όνομα της δημόσιας Υγείας, αλλά η επιστημονική γνωμοδότηση αγνοείται. Ο ιός δεν κολλάει στην κατανάλωση, κολλάει στην πολιτική δράση. Η ενημέρωση των πολιτών θυμίζει μηχανισμό προπαγάνδας ολοκληρωτικού τύπου. «Δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται», λένε
Η νέα απόφαση του αρχηγού της Αστυνομίας για την απαγόρευση των συναθροίσεων, μέχρι 100 άτομα αυτήν τη φορά, συμπυκνώνει όλο το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη χώρα: Η κυβέρνηση μπορεί να νομοθετεί ό,τι θέλει, οι πολίτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση στοχευμένα οι φοιτητές,μαθητές, εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν. Η Αστυνομία αποφασίζει και διατάζει στο όνομα της δημόσιας Υγείας, αλλά η επιστημονική γνωμοδότηση αγνοείται. Ο ιός δεν κολλάει στην κατανάλωση, κολλάει στην πολιτική δράση. Η ενημέρωση των πολιτών θυμίζει μηχανισμό προπαγάνδας ολοκληρωτικού τύπου. «Δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται», λένε
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Η σύγκρουση της Κομισιόν με την AstraZeneca ύστερα από την ανακοίνωση της εταιρείας ότι θα παραδώσει μόνο 31 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της μέχρι τέλη Μαρτίου, έναντι 80 εκατομμυρίων που υπολόγιζαν οι Βρυξέλλες, περιγράφεται από μίντια του κατεστημένου- όχι μόνο στην Ελλάδα- ως μια νέα πρόκληση των εθνικιστών Βρετανών προς τους καλούς Ευρωπαίους, ύστερα από το Brexit. Πρόκειται για επιεικώς ανόητη τοποθέτηση, η οποία αποπροσανατολίζει από τα πικρά, αλλά πολύτιμα διδάγματα αυτής της ιστορίας.
Περικλής Γκόγκας
Απόσπασμα από το βιβλίο του Περικλή Γκόγκα, «Σύγχρονοι Ελληνικοί Μύθοι», που αλιεύσαμε και αναδημοσιεύουμε από το The Clown
Ένας, διάσημος μύθος είναι και αυτός των «αιώνιων φοιτητών». Χαρακτηριστικά, αναφέρει ότι στα πανεπιστήμιά μας υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές οι οποίοι δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια, ανάλογα με το πρόγραμμα σπουδών τους, αλλά τις παρατείνουν για πολύ περισσότερα χρόνια. Αυτοί, λοιπόν, ονομάζονται «αιώνιοι φοιτητές».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Περικλή Γκόγκα, «Σύγχρονοι Ελληνικοί Μύθοι», που αλιεύσαμε και αναδημοσιεύουμε από το The Clown
Ένας, διάσημος μύθος είναι και αυτός των «αιώνιων φοιτητών». Χαρακτηριστικά, αναφέρει ότι στα πανεπιστήμιά μας υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές οι οποίοι δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια, ανάλογα με το πρόγραμμα σπουδών τους, αλλά τις παρατείνουν για πολύ περισσότερα χρόνια. Αυτοί, λοιπόν, ονομάζονται «αιώνιοι φοιτητές».
Ενδιαφέρουσες απόψεις
Οι δαπάνες για έρευνα σε Έλληνες πανεπιστημιακούς πιάνουν τόπο καλύτερα από οποιασδήποτε χώρας!
Αθανάσιος Παπαϊωάννου
ΥΠΕΡΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ή υποαποδίδουν οι Έλληνες επιστήμονες σε σχέση με την επένδυση της χώρας στην έρευνα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι κρίσιμη ώστε ο λαός να γνωρίζει πού χρειάζεται να εστιασθούν οι μεταρυθμίσεις για την αύξηση της καινοτομίας και της ανταγωνιστικότητας της χώρας: Στα πανεπιστήμια που παράγουν επιστήμονες και τεχνογνωσία, ή στις επιχειρήσεις που δεν αξιοποιούν σωστά τους επιστήμονες επειδή δεν έχουν ως προτεραιότητα την καινοτομία και την διεθνή ανταγωνιστικότητα; Ή μήπως και στα δύο; Μετά την χρεωκοπία της χώρας το 2010, το κάθε Ευρώ επένδυσης της χώρας κουβαλά πολύ αίμα και ιδρώτα των Ελλήνων. Κυρίως, το κάθε Ευρώ επένδυσης είναι κρίσιμο για το μέλλον των επόμενων γενιών και της χώρας στην 4η βιομηχανική εποχή που ήδη μπήκαμε, η οποία χαρακτηρίζεται όσο ποτέ άλλοτε από την προτεραιότητα στην πολύ προηγμένη γνώση και επιστήμη.
του Δ.Α
Η ανομία είναι ένας κοινωνιολογικός όρος με διάφορες σημασίες που βασανίζεται από πρόθυμους συμμορφωτές που είναι έτοιμοι να στηρίξουν και την πιο παράλογη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης
Η ανομία είναι ένας κοινωνιολογικός όρος με διάφορες σημασίες που βασανίζεται από πρόθυμους συμμορφωτές που είναι έτοιμοι να στηρίξουν και την πιο παράλογη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης
Θάνος Καμήλαλης
Mε τη δημιουργία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας «είναι βέβαιο ότι αντί να μειωθούν οι εντάσεις, θα αυξηθούν οι κίνδυνοι» και παράλληλα «θεσπίζεται για πρώτη φορά ένα νέο “πρότυπο” είδος αστυνομικού τμήματος εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων». Τα παραπάνω δεν είναι απόσπασμα από κάποια ανακοίνωση φοιτητικών συλλόγων, καθηγητών ή πρυτάνεων, αλλά προέρχονται από την κάθετη αντίθεση της ΠΟΑΣΥ, της Ομοσπονδίας των Αστυνομικών. Όπως συμβαίνει και με την τραγελαφική αυξομείωση προστίμων από τον Μητσοτάκη, είναι μονίμως τρομακτικό το πώς η κυβέρνηση όχι απλά δεν δίνει λύση στα προβλήματα των πολιτών, αλλά προσφέρει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
Mε τη δημιουργία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας «είναι βέβαιο ότι αντί να μειωθούν οι εντάσεις, θα αυξηθούν οι κίνδυνοι» και παράλληλα «θεσπίζεται για πρώτη φορά ένα νέο “πρότυπο” είδος αστυνομικού τμήματος εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων». Τα παραπάνω δεν είναι απόσπασμα από κάποια ανακοίνωση φοιτητικών συλλόγων, καθηγητών ή πρυτάνεων, αλλά προέρχονται από την κάθετη αντίθεση της ΠΟΑΣΥ, της Ομοσπονδίας των Αστυνομικών. Όπως συμβαίνει και με την τραγελαφική αυξομείωση προστίμων από τον Μητσοτάκη, είναι μονίμως τρομακτικό το πώς η κυβέρνηση όχι απλά δεν δίνει λύση στα προβλήματα των πολιτών, αλλά προσφέρει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Κάποιοι πιστεύουν ότι στα πανεπιστήμια δεν θα γίνονται καταλήψεις επειδή δεν θα επιτρέπονται και θα υπάρχει αστυνομία. Όμως, καταλήψεις δεν θα γίνονται, όταν οι νέοι δε θα έχουν λόγο να διαμαρτυρηθούν
Κάποιοι πιστεύουν ότι στα πανεπιστήμια δεν θα γίνονται καταλήψεις επειδή δεν θα επιτρέπονται και θα υπάρχει αστυνομία. Όμως, καταλήψεις δεν θα γίνονται, όταν οι νέοι δε θα έχουν λόγο να διαμαρτυρηθούν
Κώστας Ράπτης
Η εικόνα εκατοντάδων Εθνοφρουρών ξαπλωμένων στο δάπεδο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον είναι οπωσδήποτε αμφίσημη. Εκ πρώτης όψεως παραπέμπει στην ιδέα της αυτοάμυνας μιας απειλούμενης Δημοκρατίας. Ωστόσο, προκαλεί και συνειρμούς εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Ο ρόλος των ενστόλων είναι η διεξαγωγή πολέμου – ο οποίος εν προκειμένω δεν μπορεί παρά να νοείται, δεδομένης της εγχώριας προέλευσης του “εχθρού”, ως εμφύλιος.
Η εικόνα εκατοντάδων Εθνοφρουρών ξαπλωμένων στο δάπεδο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον είναι οπωσδήποτε αμφίσημη. Εκ πρώτης όψεως παραπέμπει στην ιδέα της αυτοάμυνας μιας απειλούμενης Δημοκρατίας. Ωστόσο, προκαλεί και συνειρμούς εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Ο ρόλος των ενστόλων είναι η διεξαγωγή πολέμου – ο οποίος εν προκειμένω δεν μπορεί παρά να νοείται, δεδομένης της εγχώριας προέλευσης του “εχθρού”, ως εμφύλιος.
Ενδιαφέρουσες απόψεις
Η πανδημία φέρνει πρωτοφανείς κοινωνικές ανισότητες – Η πρόκληση που αντιμετωπίζει ο κόσμος
Η πανδημία, η οικονομική κρίση αλλά και κρίση των δημοκρατιών επαναφέρει τη σημασία να ξαναγίνει η ισότητα πλευρά των στόχων οικονομικής πολιτικής
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Οι εικόνες από την Αμερική γεννούν το ερώτημα, εάν έχουμε στην Ελλάδα κάτι ανάλογο με τους οπαδούς του Τραμπ
Γρηγόρης Γεροτζιάφας
1. Το εμβόλιο είναι εμπόρευμα.
Οποια χώρα το πληρώνει ακριβότερα παίρνει περισσότερες δόσεις (Ισραήλ).
Οποια χώρα το παράγει δεσμεύει περισσότερες δόσεις (ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία).
Οποια χώρα έχει καλλίτερες σχέσεις με τον παραγωγό παίρνει περισσότερες δόσεις (UK, Καναδάς)
Οποια χώρα ποντάρει στην δική της παραγωγή δεν συμμετέχει ενεργά στο παζάρι των υπαρχόντων εμβολίων (Γαλλία, UK)
Σχετικά με τις χώρες της ΕΕ φαίνεται οτι υπάρχουν διαφορές στον ρυθμό εμβολιασμού στις χώρες που δεν παράγουν εμβόλια (πχ Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία) που μάλλον αντανακλούν το διαπραγματευτικό τους βάρος εντός ΕΕ και την υπαρξη κρατικών μηχανισμών για τον εμβολιασμό
Ενδιαφέρουσες απόψεις
Καπιτώλιο : Ο «λαός του Τραμπ», μια Αμερική χωρίς πυξίδα και τα ερωτήματα της επόμενης μέρας
Παναγιώτης Σωτήρης
Η επόμενη μέρα των σκηνών βίας στο Καπιτώλιο αναδεικνύει τόσο την ανάγκη για ερμηνεία όσων έγιναν όσο και τα ανοιχτά ερωτήματα για το μέλλον του αμερικανικού πολιτικού συστήματος
Η επόμενη μέρα των σκηνών βίας στο Καπιτώλιο αναδεικνύει τόσο την ανάγκη για ερμηνεία όσων έγιναν όσο και τα ανοιχτά ερωτήματα για το μέλλον του αμερικανικού πολιτικού συστήματος
Δ.Σ. του Συλλόγου Μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού Παντείου Πανεπιστημίου
Τα δημοκρατικά δικαιώματα της διαμαρτυρίας, του συναθροίζεσθαι και της ελεύθερης έκφρασης είναι κεκτημένα και πρέπει να προστατεύονται τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και στην κοινωνία.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα της διαμαρτυρίας, του συναθροίζεσθαι και της ελεύθερης έκφρασης είναι κεκτημένα και πρέπει να προστατεύονται τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια συγκρότησης μιας αρνητικής αναπαράστασης για τα δημόσια Πανεπιστήμια. Κατασκευάζονται και δημοσιεύονται από τα μέσα επικοινωνίας μύθοι για τα δημόσια Πανεπιστήμια.
Ως σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού θα θέλαμε να ανασκευάσουμε μέρος αυτής της κατασκευασμένης μιντιακής πραγματικότητας.
Ως σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού θα θέλαμε να ανασκευάσουμε μέρος αυτής της κατασκευασμένης μιντιακής πραγματικότητας.
in.gr
Στην αυγή του 2020, η παγκόσμια οικονομία είχε μόλις ολοκληρώσει τη δέκατη συνεχή χρονιά αδιάκοπης ανάπτυξης, μια τάση που οι περισσότεροι οικονομολόγοι και κυβερνητικοί αξιωματούχοι σε ρόλους που σχετίζονταν με την οικονομία πίστευαν ότι θα διαρκούσε για πολλά ακόμη χρόνια, αλλά...
Στην αυγή του 2020, η παγκόσμια οικονομία είχε μόλις ολοκληρώσει τη δέκατη συνεχή χρονιά αδιάκοπης ανάπτυξης, μια τάση που οι περισσότεροι οικονομολόγοι και κυβερνητικοί αξιωματούχοι σε ρόλους που σχετίζονταν με την οικονομία πίστευαν ότι θα διαρκούσε για πολλά ακόμη χρόνια, αλλά...
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Η σκέψη όλων μας στη Δυτική Αττική και σε άλλες περιοχές όπου σήμερα το κόστος της πανδημίας συναντά την πραγματικότητα της φτώχειας.
Η σκέψη όλων μας στη Δυτική Αττική και σε άλλες περιοχές όπου σήμερα το κόστος της πανδημίας συναντά την πραγματικότητα της φτώχειας.
Παναγιώτης Σωτήρης
Η Σύνοδος κορυφής της ΕΕ καλείται να πάρει θέση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Όμως, όλα δείχνουν ότι πηγαίνουμε για φραστικές επιπλήξεις και όχι για μέτρα που να ασκούν πραγματική πίεση
Η Σύνοδος κορυφής της ΕΕ καλείται να πάρει θέση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Όμως, όλα δείχνουν ότι πηγαίνουμε για φραστικές επιπλήξεις και όχι για μέτρα που να ασκούν πραγματική πίεση