Σπύρος Σακελλαρόπουλος

των Σπύρου Σακελλαρόπουλου και Μανώλη Χουμεριανού
Μέσα από πρωτογενές υλικό των σοβιετικών αρχείων παρουσιάζεται η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου στην αποτυχημένη εξέγερση του 1931 ενάντια στην Βρετανική Αποικιοκρατία. Αναδεικνύονται οι αντιφάσεις και ολιγωρίες του ΚΚΚ στη διάρκεια της εξέγερσης και παρουσιάζεται η θέση της Κομιντέρν για τα γεγονότα.  H θέση του άρθρου είναι πως μια σειρά από συνολικότερα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Κομιντέρν εκείνη την περίοδο (αποτυχία δεύτερης νικηφόρας επανάστασης στην Ευρώπη, άνοδος του φασισμού, χαρακτηριστικά των αντιαποικιοκρατικών αγώνων) θα έχουν δημιουργήσει το έδαφος για να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη αντιφατική γραμμή το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ΚΚΚ).     

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η σχέση της εξέγερσης του 1821 και των Ρωμιών της Κύπρου από δύο πλευρές. Η πρώτη σχετίζεται με τις εξελίξεις που επέφερε η επανάσταση στο νησί και δεύτερη με το πώς οι Έλληνες της Κύπρου συνδέθηκαν με την ελληνική επανάσταση.

Δάφνη Καραγιάννη
Μετά από κάνα μισάωρο ποδαρόδρομο κάναμε στάση στη Χώρα για νερά και φρούτα πριν πάρουμε το μονοπάτι για το Μαγαζάκι. Ίσα που προλάβαμε το παντοπωλείο. Είχαν μείνει μερικά ροδάκινα, κάνα-δυο γιαρμάδες λίγο ταλαιπωρημένοι, και κάτι ροδαλά νεκταρίνια. Αυτόματα το χέρι μου κατευθύνθηκε στα λεία και γυαλιστερά νεκταρίνια. Για άλλη μια φορά. Ούτε καν τα κοίταξα τα διπλανά, δήθεν ανταγωνιστικά χνουδωτά ροδάκινα. Δηλαδή μπορεί να τα κοίταξα προς στιγμήν, αλλά τα προσπέρασα γρήγορα με το βλέμμα μου. Σιγά μη τους δείξω ότι τα φοβάμαι. Δε με ταράσσετε. Απαξιώ. Και όχι δε σας έχω ανάγκη πια.

Greece, especially after the fall of so-called “existing socialism”, has been transformed into a recipient country for immigrants. An examination, employing Marxist methodology, is undertaken of the social stratification of the foreign labour force in Greece before (2001) and during (2017) the crisis. The changes are highlighted and their causes investigated. In addition to this, a comparison is made between  the social stratification of the country's total workforce and that of the foreign workers (2017), and an interpretation offered of the differences that emerge.

Ο Νίκος Πουλαντζάς επιχειρεί να εμβαθύνει και να εκλαϊκεύσει με το συγκεκριμένο άρθρο βασικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο τελευταίο του βιβλίο Το Κράτος, η Εξουσία, Ο Σοσιαλισμός. Αναδεικνύει το ειδικό φαινόμενο του Αυταρχικού Κρατισμού και υπογραμμίζει τη σημασία που έχει ως απάντηση η χάραξη ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Την πορεία αυτή την προσεγγίζει ως μια δύσκολη «συνάντηση» μιας κυβέρνησης σοσιαλιστών- κομμουνιστών με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Επηρεασμένος από τις εξελίξεις της δεκαετίας του ‘70 και τη σταδιακή υποχώρηση της κομμουνιστικής αριστεράς θεωρεί πως μπορούν οι λαϊκοί αγώνες να μετασχηματίσουν το σύνολο των κρατικών μηχανισμών. Με αυτό τον τρόπο, όμως, υποβαθμίζει τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κράτους και τον ιδιαίτερο ρόλο του σκληρού πυρήνα του.    
 

Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου

Στο άρθρο αρχικά  συζητείται  η θέση πως το κράτος είναι μια συνάρθρωση ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών και η θέση σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι ένα όργανο. Στη συνέχεια ακολουθεί η κριτική προσέγγιση των ισχυρισμών του Althusser και του Πουλαντζά υπό το πρίσμα της  θέσης ότι το κράτος είναι το αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής αλλά και ότι υπάρχει ένα όριο στις αλλαγές που μπορεί να γίνει μέσα στον καπιταλιστικό σύστημα. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως  και οι αγώνες εγγράφονται στο εσωτερικό του κράτους, και το κράτος έχει ταξικό πρόσημο. Η αδυναμία του Πουλαντζά είναι πως ενώ σωστά επισημαίνει, κάνοντας κριτική στον Αλτουσέρ, πως η εργαλειακή αντίληψη  του κράτους δεν απαντά στο ερώτημα γιατί αν το κράτος είναι εργαλείο η αστική τάξη επιλέγει αυτό το κράτος και όχι κάποιο άλλο που θα της διασφάλιζε μεγαλύτερη κατανομή του πλούτου, από την άλλη εμφανίζεται αδύναμος να εξηγήσει πως η αστική τάξη μπορεί και εξουσιάζει με τη συγκεκριμένη μορφή κράτους. Ταυτόχρονα δεν τονίζει πως η εγγραφή των λαϊκών αγώνων στο εσωτερικό του Κράτους μπορεί σε μια χρονική στιγμή να παίρνει τη μορφή λαϊκών κατακτήσεων αλλά σε δεύτερο χρόνο το Κράτος μπορεί να κατορθώσει να ενσωματώσει αυτή τη δυναμική μεταλλάσσοντάς την σε στοιχείο αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου (πχ το κράτος πρόνοιας ως παράμετρος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή η καθολική ψηφοφορία ως νομιμοποιητική διαδικασία).   Ίσως το βασικό πρόβλημα για τις θέσεις του Πουλαντζά να είναι η μετατόπιση των απόψεών του από την «ανάγκη συντριβής της κρατικής μηχανής» στη δυνατότητα σταδιακής μετεξέλιξης του κράτους σε σοσιαλιστική κατεύθυνση μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης. Από την πλευρά του ο Αλτουσέρ ενώ εμμένει στη διαδικασία επαναστατικής ρήξης με το αστικό κράτος τραβάει το ραβδί προς την άλλη πλευρά μη αναγνωρίζοντας την ύπαρξη δύο γεωγραφιών στο εσωτερικό του κράτους όπου στη μια υπεισέρχεται η ταξική πάλη ενώ η άλλη μένει αλώβητη. Καταλήγει έτσι σε μια υποτίμηση της σημασίας της εκτύλιξης επιμέρους λαϊκών αγώνων καθώς και στις δυνατότητες που υπάρχουν, για όσο το επιτρέψει ο εκάστοτε ταξικός συσχετισμός δύναμης, για απόσπαση κατακτήσεων από τις κυριαρχούμενες τάξεις.

The recent emergence of the COVID pandemic which continues globally, apart from its given medical-biological consequences, presents significant aspects, with which this article will deal with.
 

Abstract
Employing primary material from the Soviet archives, a presentation is offered of theattitude of the Communist Party of Cyprus (CPC) to the failed revolt of 1931 against British colonialism. The CPC’s contradictions and shortcomings are exposed through outlining the course of the revolt, along with a presentation of the Comintern’s position on these events. The argument put forward is that there were a number of more general problems facing the Comintern at this time that paved the way for the CPC’s pursuit of this specific contradictory line. Among these general problems were the failure to achieve a further revolutionary breakthrough in Europe, the rise of fascism and the characteristics of the anti-colonial struggles of that time.
 

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Νίκου Βαβούδη μέσα από τη χρήση σοβιετικών και ελληνικών αρχείων. Αναδεικνύεται η ένταξή του κομμουνιστικό κίνημα από πολύ μικρή ηλικία στη Μυτιλήνη καθώς και η δράση του στο συνδικαλισμό στον Πειραιά, η μετέπειτα εκπαίδευσή του στην ΕΣΣΔ αλλά και η στράτευσή του στο πλευρό των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.  Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει στο πολύ νευραλγικό πόστο  του ανταποκριτή πληροφοριών από την Ελλάδα προς την έδρα του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι και αντίστροφα. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις ήταν κάτι περισσότερο αφού λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της παρανομίας λειτουργούσε και σαν καθοδηγητής των παράνομων οργανώσεων. Σε αυτό συνέβαλε και η εκτίμηση με την οποία τον περιέβαλαν οι Σοβιετικοί αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ. Οι μετά θάνατον κατηγορίες που του αποδόθηκαν για «χαφιεδισμό», τόσο δικό του όσο και του Ν. Πλουμπίδη, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια,  αλλά αντανακλούσαν το κλίμα της ήττας της εποχής και της εύκολης ανεύρεσης ενόχων. Ωστόσο και η έκθεση αποκατάστασής του που συντάχθηκε από την «αντιζαχαριαδική» πλευρά λίγα χρόνια αργότερα, περισσότερο  αποσκοπούσε στη νομιμοποίηση της πλευράς Κολιγιάννη παρά στην ανάδειξη των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στη σπίλωση ενός πολύ σημαντικού αγωνιστή.

Αν θελήσει κανείς να επικεντρωθεί στις πιο σημαντικές εξελίξεις στη διεθνή σκηνή των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσε να αναφέρει την πραγματοποίηση του Βrexit, τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία με την προσπάθεια των δυνάμεων του Άσαντ να καταλάβουν την Ιντλτίμπ και την παλινδρόμηση στη Λιβύη μεταξύ της έντασης των πολεμικών αντιπαραθέσεων και των προσπαθειών διεθνούς μεσολάβησης. Η κοινή συνισταμένη των τριών αυτών γεγονότων, πέραν το ότι επηρεάζουν πολύ περισσότερους διεθνείς παράγοντες από αυτούς που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να αφορούν, είναι πως αναδεικνύεται ο κυριαρχικός ρόλος του Έθνους- Κράτους.
 

Abstract
The aim of this article is to present and criticize Althusser’s and Poulantzas’ key positions on the State and its mechanisms. To begin with there is a discussion on the notion that the State is an aggregation of Ideological and Repressive Apparatuses and on the position according to which the State is an instrument. This is followed by a rejection of Althusser’s and Poulantzas’ claims in the light of the thesis that the State is the material outcome of a correlation of forces  in the context of a specific mode of production but that there is a limit to the changes that may be made within the capitalist mode of production.
 
Key words
Marxism, State, Poulantzas, Althusser
 

Το παρόν άρθρο ασχολείται με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων στην κυπριακή πολιτική ζωή (Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και ΑΚΕΛ, όπου το πρώτο αποτελεί παράνομο τμήμα του δεύτερου).

(γράφτηκε στις 23 Ιουνίου του 2013)

Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 εισήλθε στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών ταγών η έννοια της «αξιολόγησης» των Πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική που αναπτύχθηκε, και αναπαράχθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα  είναι η «αξιολόγησή» τους έτσι ώστε να βελτιωθεί η ποιότητά τους.

This article presents a critique of the thesis positing the emergence of a transnational bourgeoisie and transnational state as outlined in the work of William Robinson. Given the Marxist character of Robinson’s views, the present critique shares common ground methodologically, rejecting, however, notions such as so- called globalization or exploitation of one country by another, lack of national identity of multinational corporations,formation of a “global” proletariat and the need for manifestation of social resistance at the “global” level.On the contrary, this articleemphasizes concepts such as non-territorial imperialism, the reproduction of capitalist exploitation and domination exclusively within the context of national formations and the key role of the state in the capitalist mode of production. It is within that framework that the reasons for the establishment of so-called “supranational” organizations can best be interpreted.
 

Critical Sociology vol 35, no1, pp. 57-78, 2009.

The aim of this article is to illustrate why the notions of mode of production and of social formation are still necessary for understanding the transformations taking place in the modern phase of imperialism.The basic object is to demonstrate the enduring significance of the Leninist theory of imperialism as a method used to analyse the current era of the capitalist development. What we have been witnessing over the last years is not the emergence of a new mode of production or the transition to a new stage of capitalism, so-called globalization, but merely imperialism in its modern phase.

Rethinking Marxism vol 27 no1, pp. 85-106, 2015
(in collaboration with Panagiotis Sotiris)

During the 1990’s ‘globalization’ emerged as the most convenient term to describe world affairs. However, during the current decade imperialism has made an impressive come-back, both in political and theoretical debates. This had to do with the political conjuncture and the emergence of an aggressive American (or under American leadership) military interventionism, beginning with the war in Afghanistan, the brutal occupation of Iraq, the plans for a military strike against Iran.

Δημοσιεύτηκε στη νέα Σελίδα στις 11/3/2018


Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια είναι το κατά πόσο η εφαρμογή των μνημονίων και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν ή όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό που θα δείξουμε σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση είναι ότι αφενός αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες αλλά ότι αφετέρου υπήρξαν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των ευπορότερων στρωμάτων.

Παναγιώτης Παπαδομανωλάκης
Έφυγε σε ηλικία 84 ετών ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, μετά από επιπλοκές με την ασθένεια Covid-19. Τα εγκλήματα του έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους σε χιλιάδες ανθρώπους.

Θάνος Καμήλαλης
Με την καμπάνια εμβολιασμού να έχει αποτύχει, η κυβέρνηση επιστράτευσε τον Σωτήρη Τσιόδρα, ώστε να αναλύσει τα αποτελέσματα μελέτης γύρω από την αποτελεσματικότητα των εμβολίων στην Ελλάδα, με σκοπό να απευθυνθεί ένα κάλεσμα στη μεγάλη ομάδα των δύσπιστων, ενόψει του χειμώνα. Το μήνυμα είναι προφανώς σωστό, η αποτελεσματικότητα των διαθέσιμων εμβολίων είναι συντριπτική και η προστασία ενός εμβολιασμένου από τη βαριά νόσηση από κορονοϊό υπερβαίνει το 90% σύμφωνα με κάθε διαθέσιμη μέτρηση. Δεν μπορείς όμως να απομονώσεις εύκολα το μήνυμα από τον πομπό του. Και το μήνυμα υπονομεύεται όταν ο πομπός έχει χάσει την αξιοπιστία του.

Κώστας Κωνσταντίνου
Διστακτικά η Κυπριακή Βουλή αγγίζει το σκάνδαλο της εξαπάτησης συγγενών των αγνοουμένων. Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε ότι θα διερευνήσει το ενδεχόμενο διάπραξης ποινικών αδικημάτων από πλευράς αρμοδίων. Το εάν θα φτάσει μέχρι τέλους αυτή η ιστορία δεν το γνωρίζει κανείς

Κώστας Ράπτης
 Η απερχόμενη ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας καλείται “μεγάλος συνασπισμός” διότι απαρτίζεται από τα δύο “λαϊκά κόμματα” (Volksparteien), τα οποία αποτελούσαν τους πυλώνες του κραταιού μεταπολεμικού δικομματισμού, ήτοι τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) και τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD).

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

Η κινητοποίηση των διανομέων της efood ήρθε να υπογραμμίσει την πραγματικότητα πολλών εργαζομένων

Παναγιώτης Σωτήρης
Ήταν από τις μέρες που φάνηκε ο κόσμος να αλλάζει σελίδα. Είκοσι χρόνια μετά έρχεται η ώρα της αποτίμησης σε έναν κόσμο που αλλάζει ξανά

Παναγιώτης Σωτήρης
Ο Μίκης Θεοδωράκης συγκεφαλαίωσε μια ιστορική εμπειρία και την έκανε Τέχνη – δείχνοντας ότι οι ηττημένοι του Εμφυλίου μπορούσαν να έχουν τελικά την ηγεμονία

Θάνος Καμήλαλης
Σύνταξη, έννοια μακρινή και συχνά πικρή για τις νεότερες γενιές. Μία συζήτηση για το Ασφαλιστικό, πόσο μάλλον ένα σύστημα που αφορά τις επόμενες δεκαετίες, μοιάζει ξενέρωτη ή ανούσια. «Ε δεν είναι ότι θα πάρουμε και σύνταξη ποτέ» είναι ένα σύνηθες σχόλιο, πηγαίο μετά από διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» που σήμαιναν αλλεπάλληλες περικοπές. Τώρα όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει μία σεισμική αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η απονομή συντάξεων στη χώρα. Σταδιακά, όλοι οι εργαζόμενοι θα γίνουν επενδυτές. Κανονικοί, από αυτούς που όντως βάζουν χρήματα. Το ρίσκο θα ναι όλο δικό τους. Τα κέρδη όμως θα είναι κυρίως γι αυτούς που θα τζογάρουν ξένα κεφάλαια στην «αγορά».

Παναγιώτης Σωτήρης

Η κυριαρχία μιας επικοινωνιακής λογικής δημιουργεί όρια στον τρόπο που ασκείται πολιτική, την ώρα που υπάρχει υποτίμηση των πραγματικών κοινωνικών δυναμικών

Βαγγέλης Χωραφάς

Το Αφγανιστάν ως ένα ναρκο-τρομοκρατικό κράτος, από το οποίο θα κινδυνεύει η σταθερότητα της Κεντρικής Ασίας.

Παναγιώτης Σωτήρης
Μέσα στο περίπλοκο κουβάρι των αντιθέσεων και των ανταγωνιστικών στρατηγικών γύρω από το Αφγανιστάν στη μεταβατική περίοδο, η τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ ήταν με έναν τρόπο αναμενόμενη

Νίκος Βεντούρας
Λίγα λόγια για το κυνήγι μαγισσών στους Εργατικούς

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ
Σε κάποιο Ρολάν Γκαρός του μέλλοντος ο Στέφανος Τσιτσιπάς μπορεί να πάρει τη θρυλική κούπα. Γιατί είναι μικρός στην ηλικία και μεγάλος αθλητής.

Ηλίας Μόσιαλος
Πολύ υψηλή είναι η αποτελεσματικότητα του εμβολίου της Pfizer έναντι της νόσησης από τη μετάλλαξη Δέλτα του κοροναϊού στο Ισραήλ, όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook ο Ηλίας Μόσιαλος.

Χρήστος Χωμενίδης
Στο Αφγανιστάν ηττήθηκε η κομπορρημοσύνη, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» κάποιων που - ύστερα από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου - ένιωσαν πως κρατούσαν τα κλειδιά του πλανήτη.

 
The decision to expel Ken Loach from the Labour Party, was not one taken lightly. Even since Sir Kier Starmer inherited Labour's leadership from Jeremy Corbyn, he embarked upon a purge of the party's wing that, between 2015 and 2019, showed signs of being able to mount a serious challenge to Britain's oligarchy under Corbyn's leadership.

Παναγιώτης Σωτήρης
Την ώρα που στο Αφγανιστάν συνεχίζονται οι διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης και κυριαρχούν τα ερωτηματικά για την επόμενη μέρα, η Ευρώπη παραμένει αμήχανη ως προς τη χάραξη πολιτικής

Φράνσις Φουκουγιάμα
Το Αφγανιστάν δεν σηματοδοτεί το τέλος της αμερικανικής εποχής. Η πρόκληση για την παγκόσμια κατάστασή της είναι η πολιτική πόλωση στο εσωτερικό, λέει o εμπειρογνώμονας εξωτερικής πολιτικής

Κώστας Ράπτης
Τουλάχιστον διατηρείται μια αίσθηση αναλογίας. Το 2014, ο ιρακινός στρατός, ο οποίος επί 11 χρόνια εκπαιδευόταν και εξοπλιζόταν από τις ΗΠΑ, εξανεμίσθηκε μέσα σε τρεις ημέρες μπροστά στην επέλαση του “Ισλαμικού Κράτους”. Στο Αφγανιστάν η επένδυση των Αμερικανών και των συμμάχων τους είχε μεγαλύτερο βάθος – εξ ού και ο αφγανικός κυβερνητικός στρατός, του οποίου η εκπαίδευση διήρκεσε είκοσι χρόνια και κόστισε 88 δισ. δολάρια, χρειάστηκε μία εβδομάδα, πριν καταρρεύσει ενώπιον των Ταλιμπάν.

Παναγιώτης Σωτήρης
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχωρούν από το Αφγανιστάν με όρους ταπεινωτικής ήττας. Η επόμενη μέρα φέρνει τους Ταλιμπάν στην εξουσία και τη Ρωσία και την Κίνα να αναζητούν διαύλους επικοινωνίας μαζί τους

Ανδρέας Παναγόπουλος
Οι εκκενώσεις είναι απαραίτητες για να σωθούν ανθρώπινες ζωές αλλά οι πολίτες μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στην κατάσβεση των πυρκαγιών

Παναγιώτης Σωτήρης
Η έννοια των κοινωνικών τάξεων εξακολουθεί να είναι χρήσιμη για κοινωνίες βαθιά διαιρεμένες δείχνοντας ότι δεν υπάρχει μόνο η «μεσαία τάξη»

Του Ανδρέα Κοσιάρη
Το διάγγελμα του πρωθυπουργού την Πέμπτη το βράδυ θα ήταν εξοργιστικό και μόνο διότι δεν περιείχε καμία ουσία, διότι ήταν απλά μία απελπισμένη προσπάθεια δικαιολόγησης.
Όμως είναι διπλά εξοργιστικό διότι κρυμμένη μέσα στον — υποτίθεται ψύχραιμο αλλά από το βλέμμα εμφανώς πανικόβλητο — λόγο του πρωθυπουργού υπήρχε μία στυγνή ομολογία αποτυχίας

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Να μην έχεις τσίπα σημαίνει να “κλαις” και να “οδύρεσαι” όταν καίγεται κανένας σκουπιτοτενεκές σε καμιά διαδήλωση, αλλά όταν καίγεται η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη να αλληλοσυγχαίρει η “επιτελικότητα” την “αριστεία” σου – και τις δυο μαζί η μιντιακή αλητεία.

 Λεωνίδας Βατικιώτης
Σημείο τομής για την ιστορία του ασφαλιστικού συστήματος και των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων αποτελεί το σχέδιο νόμου του υπουργείου Εργασίας για την ίδρυση του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ). Πρόκειται για μια βαθιά οπισθοδρομική μεταρρύθμιση, αντι-μεταρρύθμιση για την ακρίβεια, που υλοποιείται κατά παραγγελία των αεριτζήδων του χρηματιστηρίου και των πολλάκις χρεοκοπημένων τραπεζιτών ενώ θα βλάψει ανεπανόρθωτα το σύνολο των ασφαλισμένων και φορολογούμενων πολιτών… Υλοποιείται δε σε μια συγκυρία που δεκάδες χώρες (18 συγκεκριμένα από 30 που τόλμησαν το εγχείρημα στο παρελθόν) καταργούν το κεφαλαιοποιητικό και επιστρέφουν ξανά στο διανεμητικό σύστημα. Καθόλου τυχαία ο αρμόδιος υπουργός κατέθεσε νύχτα Παρασκευής – ξημερώματα Σαββάτου το νομοσχέδιο στη Βουλή.

Γιάννης Θ. Διαμαντής
Η σπάνια συνέντευξή του, το '75, για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου