Σπύρος Σακελλαρόπουλος

Ένα από τα όχι ιδιαίτερα γνωστά συμβάντα του κυπριακού ζητήματος είναι η βρετανική πρόταση παραχώρησης του νησιού στην Ελλάδα το 1915. Με αυτό το ζήτημα ασχολούμαστε στο παρόν άρθρο θεωρώντας πως έχει μια ιδιαίτερη σημασία, όχι τόσο γιατί δεν είναι ευρύτερα γνωστό αλλά διότι αποτελεί μια εξέλιξη όπου, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να συνέβαλε σε μια διαφορετική τροπή του κυπριακού ζητήματος. 

των Σπύρου Σακελλαρόπουλου και Μανώλη Χουμεριανού
Μέσα από πρωτογενές υλικό των σοβιετικών αρχείων παρουσιάζεται η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου στην αποτυχημένη εξέγερση του 1931 ενάντια στην Βρετανική Αποικιοκρατία. Αναδεικνύονται οι αντιφάσεις και ολιγωρίες του ΚΚΚ στη διάρκεια της εξέγερσης και παρουσιάζεται η θέση της Κομιντέρν για τα γεγονότα.  H θέση του άρθρου είναι πως μια σειρά από συνολικότερα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Κομιντέρν εκείνη την περίοδο (αποτυχία δεύτερης νικηφόρας επανάστασης στην Ευρώπη, άνοδος του φασισμού, χαρακτηριστικά των αντιαποικιοκρατικών αγώνων) θα έχουν δημιουργήσει το έδαφος για να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη αντιφατική γραμμή το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ΚΚΚ).     

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η σχέση της εξέγερσης του 1821 και των Ρωμιών της Κύπρου από δύο πλευρές. Η πρώτη σχετίζεται με τις εξελίξεις που επέφερε η επανάσταση στο νησί και δεύτερη με το πώς οι Έλληνες της Κύπρου συνδέθηκαν με την ελληνική επανάσταση.

Greece, especially after the fall of so-called “existing socialism”, has been transformed into a recipient country for immigrants. An examination, employing Marxist methodology, is undertaken of the social stratification of the foreign labour force in Greece before (2001) and during (2017) the crisis. The changes are highlighted and their causes investigated. In addition to this, a comparison is made between  the social stratification of the country's total workforce and that of the foreign workers (2017), and an interpretation offered of the differences that emerge.

Ο Νίκος Πουλαντζάς επιχειρεί να εμβαθύνει και να εκλαϊκεύσει με το συγκεκριμένο άρθρο βασικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στο τελευταίο του βιβλίο Το Κράτος, η Εξουσία, Ο Σοσιαλισμός. Αναδεικνύει το ειδικό φαινόμενο του Αυταρχικού Κρατισμού και υπογραμμίζει τη σημασία που έχει ως απάντηση η χάραξη ενός δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό. Την πορεία αυτή την προσεγγίζει ως μια δύσκολη «συνάντηση» μιας κυβέρνησης σοσιαλιστών- κομμουνιστών με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Επηρεασμένος από τις εξελίξεις της δεκαετίας του ‘70 και τη σταδιακή υποχώρηση της κομμουνιστικής αριστεράς θεωρεί πως μπορούν οι λαϊκοί αγώνες να μετασχηματίσουν το σύνολο των κρατικών μηχανισμών. Με αυτό τον τρόπο, όμως, υποβαθμίζει τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού κράτους και τον ιδιαίτερο ρόλο του σκληρού πυρήνα του.    
 

Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου

Στο άρθρο αρχικά  συζητείται  η θέση πως το κράτος είναι μια συνάρθρωση ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών και η θέση σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι ένα όργανο. Στη συνέχεια ακολουθεί η κριτική προσέγγιση των ισχυρισμών του Althusser και του Πουλαντζά υπό το πρίσμα της  θέσης ότι το κράτος είναι το αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής αλλά και ότι υπάρχει ένα όριο στις αλλαγές που μπορεί να γίνει μέσα στον καπιταλιστικό σύστημα. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως  και οι αγώνες εγγράφονται στο εσωτερικό του κράτους, και το κράτος έχει ταξικό πρόσημο. Η αδυναμία του Πουλαντζά είναι πως ενώ σωστά επισημαίνει, κάνοντας κριτική στον Αλτουσέρ, πως η εργαλειακή αντίληψη  του κράτους δεν απαντά στο ερώτημα γιατί αν το κράτος είναι εργαλείο η αστική τάξη επιλέγει αυτό το κράτος και όχι κάποιο άλλο που θα της διασφάλιζε μεγαλύτερη κατανομή του πλούτου, από την άλλη εμφανίζεται αδύναμος να εξηγήσει πως η αστική τάξη μπορεί και εξουσιάζει με τη συγκεκριμένη μορφή κράτους. Ταυτόχρονα δεν τονίζει πως η εγγραφή των λαϊκών αγώνων στο εσωτερικό του Κράτους μπορεί σε μια χρονική στιγμή να παίρνει τη μορφή λαϊκών κατακτήσεων αλλά σε δεύτερο χρόνο το Κράτος μπορεί να κατορθώσει να ενσωματώσει αυτή τη δυναμική μεταλλάσσοντάς την σε στοιχείο αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου (πχ το κράτος πρόνοιας ως παράμετρος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή η καθολική ψηφοφορία ως νομιμοποιητική διαδικασία).   Ίσως το βασικό πρόβλημα για τις θέσεις του Πουλαντζά να είναι η μετατόπιση των απόψεών του από την «ανάγκη συντριβής της κρατικής μηχανής» στη δυνατότητα σταδιακής μετεξέλιξης του κράτους σε σοσιαλιστική κατεύθυνση μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης. Από την πλευρά του ο Αλτουσέρ ενώ εμμένει στη διαδικασία επαναστατικής ρήξης με το αστικό κράτος τραβάει το ραβδί προς την άλλη πλευρά μη αναγνωρίζοντας την ύπαρξη δύο γεωγραφιών στο εσωτερικό του κράτους όπου στη μια υπεισέρχεται η ταξική πάλη ενώ η άλλη μένει αλώβητη. Καταλήγει έτσι σε μια υποτίμηση της σημασίας της εκτύλιξης επιμέρους λαϊκών αγώνων καθώς και στις δυνατότητες που υπάρχουν, για όσο το επιτρέψει ο εκάστοτε ταξικός συσχετισμός δύναμης, για απόσπαση κατακτήσεων από τις κυριαρχούμενες τάξεις.

The recent emergence of the COVID pandemic which continues globally, apart from its given medical-biological consequences, presents significant aspects, with which this article will deal with.
 

Abstract
Employing primary material from the Soviet archives, a presentation is offered of theattitude of the Communist Party of Cyprus (CPC) to the failed revolt of 1931 against British colonialism. The CPC’s contradictions and shortcomings are exposed through outlining the course of the revolt, along with a presentation of the Comintern’s position on these events. The argument put forward is that there were a number of more general problems facing the Comintern at this time that paved the way for the CPC’s pursuit of this specific contradictory line. Among these general problems were the failure to achieve a further revolutionary breakthrough in Europe, the rise of fascism and the characteristics of the anti-colonial struggles of that time.
 

Στο παρόν κείμενο εξετάζεται η ζωή και η πολιτική διαδρομή του Νίκου Βαβούδη μέσα από τη χρήση σοβιετικών και ελληνικών αρχείων. Αναδεικνύεται η ένταξή του κομμουνιστικό κίνημα από πολύ μικρή ηλικία στη Μυτιλήνη καθώς και η δράση του στο συνδικαλισμό στον Πειραιά, η μετέπειτα εκπαίδευσή του στην ΕΣΣΔ αλλά και η στράτευσή του στο πλευρό των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.  Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον βρίσκει στο πολύ νευραλγικό πόστο  του ανταποκριτή πληροφοριών από την Ελλάδα προς την έδρα του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι και αντίστροφα. Ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις ήταν κάτι περισσότερο αφού λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της παρανομίας λειτουργούσε και σαν καθοδηγητής των παράνομων οργανώσεων. Σε αυτό συνέβαλε και η εκτίμηση με την οποία τον περιέβαλαν οι Σοβιετικοί αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ. Οι μετά θάνατον κατηγορίες που του αποδόθηκαν για «χαφιεδισμό», τόσο δικό του όσο και του Ν. Πλουμπίδη, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια,  αλλά αντανακλούσαν το κλίμα της ήττας της εποχής και της εύκολης ανεύρεσης ενόχων. Ωστόσο και η έκθεση αποκατάστασής του που συντάχθηκε από την «αντιζαχαριαδική» πλευρά λίγα χρόνια αργότερα, περισσότερο  αποσκοπούσε στη νομιμοποίηση της πλευράς Κολιγιάννη παρά στην ανάδειξη των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στη σπίλωση ενός πολύ σημαντικού αγωνιστή.

Αν θελήσει κανείς να επικεντρωθεί στις πιο σημαντικές εξελίξεις στη διεθνή σκηνή των τελευταίων εβδομάδων θα μπορούσε να αναφέρει την πραγματοποίηση του Βrexit, τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία με την προσπάθεια των δυνάμεων του Άσαντ να καταλάβουν την Ιντλτίμπ και την παλινδρόμηση στη Λιβύη μεταξύ της έντασης των πολεμικών αντιπαραθέσεων και των προσπαθειών διεθνούς μεσολάβησης. Η κοινή συνισταμένη των τριών αυτών γεγονότων, πέραν το ότι επηρεάζουν πολύ περισσότερους διεθνείς παράγοντες από αυτούς που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να αφορούν, είναι πως αναδεικνύεται ο κυριαρχικός ρόλος του Έθνους- Κράτους.
 

Abstract
The aim of this article is to present and criticize Althusser’s and Poulantzas’ key positions on the State and its mechanisms. To begin with there is a discussion on the notion that the State is an aggregation of Ideological and Repressive Apparatuses and on the position according to which the State is an instrument. This is followed by a rejection of Althusser’s and Poulantzas’ claims in the light of the thesis that the State is the material outcome of a correlation of forces  in the context of a specific mode of production but that there is a limit to the changes that may be made within the capitalist mode of production.
 
Key words
Marxism, State, Poulantzas, Althusser
 

Το παρόν άρθρο ασχολείται με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο κομμουνιστικών κομμάτων στην κυπριακή πολιτική ζωή (Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και ΑΚΕΛ, όπου το πρώτο αποτελεί παράνομο τμήμα του δεύτερου).

(γράφτηκε στις 23 Ιουνίου του 2013)

Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 εισήλθε στο λεξιλόγιο των ελλήνων πολιτικών ταγών η έννοια της «αξιολόγησης» των Πανεπιστημίων. Σύμφωνα με τη συλλογιστική που αναπτύχθηκε, και αναπαράχθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα  είναι η «αξιολόγησή» τους έτσι ώστε να βελτιωθεί η ποιότητά τους.

This article presents a critique of the thesis positing the emergence of a transnational bourgeoisie and transnational state as outlined in the work of William Robinson. Given the Marxist character of Robinson’s views, the present critique shares common ground methodologically, rejecting, however, notions such as so- called globalization or exploitation of one country by another, lack of national identity of multinational corporations,formation of a “global” proletariat and the need for manifestation of social resistance at the “global” level.On the contrary, this articleemphasizes concepts such as non-territorial imperialism, the reproduction of capitalist exploitation and domination exclusively within the context of national formations and the key role of the state in the capitalist mode of production. It is within that framework that the reasons for the establishment of so-called “supranational” organizations can best be interpreted.
 

Critical Sociology vol 35, no1, pp. 57-78, 2009.

The aim of this article is to illustrate why the notions of mode of production and of social formation are still necessary for understanding the transformations taking place in the modern phase of imperialism.The basic object is to demonstrate the enduring significance of the Leninist theory of imperialism as a method used to analyse the current era of the capitalist development. What we have been witnessing over the last years is not the emergence of a new mode of production or the transition to a new stage of capitalism, so-called globalization, but merely imperialism in its modern phase.

Rethinking Marxism vol 27 no1, pp. 85-106, 2015
(in collaboration with Panagiotis Sotiris)

During the 1990’s ‘globalization’ emerged as the most convenient term to describe world affairs. However, during the current decade imperialism has made an impressive come-back, both in political and theoretical debates. This had to do with the political conjuncture and the emergence of an aggressive American (or under American leadership) military interventionism, beginning with the war in Afghanistan, the brutal occupation of Iraq, the plans for a military strike against Iran.

Δημοσιεύτηκε στη νέα Σελίδα στις 11/3/2018


Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα τα τελευταία χρόνια είναι το κατά πόσο η εφαρμογή των μνημονίων και οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνέβαλαν ή όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό που θα δείξουμε σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση είναι ότι αφενός αυξήθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες αλλά ότι αφετέρου υπήρξαν ανακατατάξεις και στο εσωτερικό των ευπορότερων στρωμάτων.

Παναγιώτης Σωτήρης

Η διεύρυνση του ορισμού της εθνικής ασφάλειας δημιουργεί απειλές για τη δημοκρατία

Παναγιώτης Σωτήρης
Η πτώση ουκρανικού πυραύλου στην Πολωνία ήρθε να υπογραμμίσει τους κινδύνους από την κλιμάκωση της εμπλοκής στη σύγκρουση

Γιώργος Παυλόπουλος
Το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ – αν και δεν είναι ακόμη οριστικό, ούτε για τη Βουλή ούτε για τη Γερουσία – έκανε πολλούς να νιώσουν ανακούφιση. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική.

Παναγιώτης Σωτήρης
Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι αντιστρέφεται η ιστορική τάση προς αυτό που συνηθίσαμε να λέμε παγκοσμιοποίηση

Βασίλης Σ. Κανέλλης
Ολοι γνώριζαν και τώρα όλοι δηλώνουν άγνοια για τις δραστηριότητες του βουλευτή Ανδρέα Πάτση

Παναγιώτης Σωτήρης
Η εντυπωσιακά ταχεία κατάρρευση της Λιζ Τρας αποτυπώνει την αποτυχία της στρατηγικής της αλλά και τη βαθύτερη κρίση προσανατολισμού της Βρετανίας

Θάνος Καμήλαλης
Bρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να κάνουμε κουβέντα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο, ενώ την Τρίτη ένας φοιτητής στο ΑΠΘ έπεσε από το παράθυρο όπου καθόταν παρακολουθώντας μάθημα, γιατί η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Ένα περιστατικό αδιανόητο, όχι για «κανονική χώρα», όπως λέει το κλισέ, αλλά για χώρα, σκέτο. Ένα περιστατικό που, κατά τραγική ειρωνεία, συνέβη στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, το οποίο επί κυβέρνησης Μητσοτάκη και πρυτανείας Παπαϊωάννου έχει συνδεθεί με τις προσπάθειες επιβολής των ΜΑΤ, με την, αξίας εκατομμυρίων ευρώ, αστυνομοκρατία. Ένα ατύχημα βαθύτατα πολιτικό, σε ένα ζήτημα όπου η λογική έχει προ πολλού πάει περίπατο, σε έναν χώρο που υποφέρει εδώ και χρόνια πλέον από τις επιθέσεις και τις ονειρώξεις της ακροδεξιάς ιδεοληψίας.

Παναγιώτης Σωτήρης
Η τάση να αποδίδεται η ευθύνη για την παγκόσμια οικονομική κρίση αποκλειστικά στον πόλεμο στην Ουκρανία συσκοτίζει τα πραγματικά αίτια

Παναγιώτης Σωτήρης
Το παράδειγμα της Βρετανίας δείχνει πώς διαμορφώνεται ένα νέο οικονομικό τοπίο με νέες δυναμικές και μεγάλους κινδύνους

Του Κώστα Ράπτη

Η εκτενής ομιλία, την οποία εκφώνησε χθες Παρασκευή ο Βλαντίμιρ Πούτιν στην τελετή για την προσάρτηση τεσσάρων ουκρανικών περιφερειών στη Ρωσία, συμπυκνώνει ορισμένες πολιτικές και ιδεολογικές μετατοπίσεις της ρωσικής ηγεσίας, οι οποίες θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η πορεία που ακολουθεί ο νέος ψυχρός (ή όχι και τόσο) πόλεμος.

Κώστας Ράπτης
Η ρητορική δεν είναι απλώς λόγια. Δημιουργεί και πραγματικότητες, από τις οποίες είναι δύσκολο κατόπιν να αποδράσεις.

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Ένα μεγάλο μέρος των Αριστερών απλώς εκτονώνεται χωρίς να δρα

Παναγιώτης Σωτήρης
Τόσο η απόφαση για τα δημοψηφίσματα όσο και η απόφαση για την κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων σηματοδοτούν ένα ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο για τη Ρωσία και τον Βλαντίμιρ Πούτιν

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να ξεκινήσει νέο ανένδοτο και θυμάται το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Όμως, δεν εξηγεί γιατί δεν θα ζήσουμε μια ακόμη 20η Σεπτέμβρη 2015

Βασίλης Σ. Κανέλλης
Ενα σοβαρό κράτος δεν επιδοτεί τη φτώχεια, αλλά φροντίζει απλά να μην υπάρχουν φτωχοί

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνουν ότι έχει πάψει να είναι κόμμα αριστερό και είναι πλέον παραλλαγή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Παναγιώτης Σωτήρης
Υπάρχει μια διαρκής έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που συναπαρτίζουν την πανεπιστημιακή κοινότητα

Δημήτρης Τσίρκας
Η δήλωση του Πέτσα «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» ήταν προκλητικά ανάλγητη. Στηρίζεται, ωστόσο, σε μια αντίληψη που τείνει να γίνει κυρίαρχη τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι η λογική που θέλει την αγορά να συνιστά μια φυσική κατάσταση, όπως η γεωγραφία και το κλίμα μια περιοχής, ένα ουδέτερο πεδίο όπου οι άνθρωποι ανταγωνίζονται με όποια όπλα διαθέτουν (δυνάμεις, ταλέντα, ευφυία κλπ.), όπως τα ζώα στη ζούγκλα. Όσοι επιβιώνουν είναι γιατί το αξίζουν, όσοι κερδίζουν είναι οι άριστοι. Οι δε χαμένοι ας πρόσεχαν, δεν έχουν παρά τον εαυτό τους να κατηγορήσουν.

Παναγιώτης Σωτήρης
Οι εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας θέτουν το ερώτημα εάν είμαστε σε ένα σημείο καμπής ή εάν παγιώνεται στην πραγματικότητα ένας συσχετισμός. Την ίδια ώρα η Ρωσία οικοδομεί σχέσεις με όσες χώρες επιμένουν σε πιο πολυπολικό κόσμο

Βασίλης Σ. ΚανέλληςΗ βασίλισσα Ελισάβετ θα κριθεί ως ιστορική προσωπικότητα. Γι' αυτά που πρόσφερε ή δεν πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Ολα τα υπόλοιπα είναι για τους Βρετανούς

Θάνος Καμήλαλης
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε, στην Ολομέλεια της Βουλής, για δήθεν παρακολουθήσεις τότε βουλευτών της Χ.Α. που συνέβαλαν στην εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης. Είπε ψέματα. Μίλησε για «καταγγελίες πρώην στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για παρακολουθήσεις από την κυβέρνηση Τσίπρα». Τον διέψευσαν οι περισσότεροι από τους εμπλεκόμενους. Επέλεξε να κάνει μικροπολιτική πάνω στο πτώμα της νεκρής Μαρίας, ενός 5χρονου κοριτσιού, στον Έβρο, λέγοντας ότι δήθεν «κάποιοι τη βάφτισαν ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου». Έφτασε δηλαδή σε πρωτοφανές οριο χυδαιότητας. Είπε ότι η ΕΥΠ δεν λογοδοτεί πουθενά, καθώς «κανείς πρωθυπουργός δεν έχει δικαίωμα να γνωρίζει ποιόν παρακολουθεί η ΕΥΠ». Κι έκανε, όπως αναμενόταν, τον ανίδεο, δηλώνοντας ότι «κοίταξα τον ελληνικό λαό στα μάτια και του είπα ότι δεν γνώριζα». Παραλλήλισε τη σταθερότητα, με την παραμονή του στην εξουσία για ακόμα έναν χρόνο, αλλά και τα αιτήματα τις αντιπολίτευσης για εκλογές με τις επιθυμίες «ξένων κέντρων». Δεν έδωσε απαντήσεις για το τι συνέβη στις υποθέσεις Ανδρουλάκη - Κουκάκη, δεν εξήγγειλε την κατάργηση της τροπολογίας που απαγορεύει στους πολίτες να μάθουν αν παρακολουθούνται. «Δεν θα χάσουμε ποτέ το στόχο της Ελλάδος που αξίζουμε» υποστήριξε επίσης. Το ερώτημα είναι αν σε εμάς αξίζουν όλα αυτά.

Θάνος Καμήλαλης
Όλοι οι πρωθυπουργοί προσπαθούν να παρουσιάσουν στους πολίτες το ηγετικό τους προφίλ, με «πυγμή», δυναμικές παρεμβάσεις, διόρθωση τυχόν «λαθών» και έναν ισχυρό επικοινωνιακό μηχανισμό. Θέλουν να δείχνουν πανταχού παρόντες, να φαίνεται πως όλα γίνονται σύμφωνα με το σχέδιο, όλα, όταν χρειαστεί, περνούν από τα χέρια τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε αυτήν τη συνήθη πρακτική και την ξεχείλωσε, φτάνοντας την σε μακιαβελικά επίπεδα, σε μια αυτοκρατορικού τύπου διακυβέρνηση. Στο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων όμως, η αγωνία του Πρωθυπουργού είναι να δηλώσει άσχετος, ανίδεος. Αυτό είναι το καλό σενάριο για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Αυτήν τη εικόνα του ανίδεου θα κληθεί να παρουσιάσει στη Βουλή. Τραγική ειρωνεία...

Βασίλης Σ. Κανέλλης
Ρεκόρ θα κάνουμε στα τουριστικά έσοδα φέτος, αλλά από το συνάλλαγμα των ξένων. Οι Ελληνες δεν μπορούν να κάνουν διακοπές

Δημήτρης Τσίρκας
Την περίοδο 2010-2015, όταν η ελληνική χρεοκοπία βρισκόταν στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, οι μεγάλες εφημερίδες της Δύσης φιλοξενούσαν κάθε δεύτερη μέρα άρθρα και πρωτοσέλιδα για το πόσο failed state (αποτυχημένο κράτος) είναι η Ελλάδα και πόσο τεμπέληδες και διεφθαρμένοι είναι οι Έλληνες.

Γρηγόρης Καλφέλης

Από πού ακριβώς έβγαλε το συμπέρασμα ο πρωθυπουργός ότι η παρακολούθηση του αρχηγού του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος ήταν νόμιμη;

Παναγιώτης Σωτήρης
Την ώρα που ο συσχετισμός στο πεδίο των μαχών ενισχύει τη Ρωσία, υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως οι ΗΠΑ αναζητούν κανάλι διαλόγου

Λόης Λαμπριανίδης
Η ελληνική οικονομία στηρίζεται -κατά βάση- στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλής και μέσης προστιθέμενης αξίας γεγονός που, μεταξύ άλλων, οδήγησε τη χώρα να πέσει στην «παγίδα των χωρών μεσαίου εισοδήματος». Έτσι, η οικονομία της δεν δημιουργεί σημαντικό αριθμό θέσεων εργασίας υψηλής ειδίκευσης και αυτό οδηγεί εδώ και πολλά χρόνια -βοηθουσών και των διαδοχικών κρίσεων μετά το 2010- στη μετανάστευση σημαντικού μέρους του εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού της (brain drain).

Παναγιώτης Σωτήρης
Το νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια