Ωνάσεια σχολεία ταξικής διαίρεσης
Ψηφίστηκε χτες ο νόμος που μετατρέπει μια σειρά από δημόσια σχολεία σε Ωνάσεια. Και, πιθανόν λέω, αν αυτό σήμαινε ότι θα ερχόταν το Ίδρυμα να σκάσει λεφτά για να μην πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια, να τοποθετηθεί καμιά μπασκέτα της προκοπής και σαπούνι στις τουαλέτες, να μην φωνάζαμε τόσο πολύ. Παρόλο που το να ανοίξεις κερκόπορτα καλωσορίζοντας ευεργεσίες από κάθε λογής ιδρύματα πάρα πολύ πλούσιων τύπων δεν είναι και ό,τι καλύτερο, καθώς κανείς πάρα πολύ πλούσιος δεν τα κάνει αυτά για την ψυχή της μάνας του και πολύ σύντομα θα ζητήσει ανταλλάγματα.
Όχι, ούτε καν αυτό. Τα Ωνάσεια σχολεία θα είναι πρότυπα που επί της ουσίας δεν απευθύνονται στα παιδιά των περιοχών στις οποίες βρίσκονται, δηλαδή τα παιδιά της Κυψέλης, του Κολωνού και του Περάματος, δεδομένου ότι αυτά τα παιδιά θα “ανακατευθυνθούν” σε όμορα σχολεία, στα πρότυπα θα μπαίνουν παιδιά με εξετάσεις. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε για τι επίπεδου ανταγωνιστική κουλτούρα και για τι εμπόριο παραπαιδείας μιλάμε και ποιοι έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να πληρώσουν σήμερα έξτρα φροντιστήρια για εισαγωγή σε πρότυπα γυμνάσια και λύκεια, δίπλα στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, πανελλαδικών, στήριξης σε μεμονωμένα μαθήματα, αθλητικών ή άλλων δραστηριοτήτων.
Τα παιδιά της Κυψέλης, του Κολωνού, του Περάματος και όποιας άλλης περιοχής έχει κριθεί ή θα κριθεί ευεργετούμενη από την ωνάσεια περιουσία, θα αναγκαστούν να εγγραφούν σε σχολεία που είναι ήδη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από πλευράς χώρου, κοινώς ήδη δεν πέφτει καρφίτσα, και επειδή τα παιδιά δεν είναι και καρφίτσες, θα μετακινηθούν σε σχολεία μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, αλλά για αυτά είχε μιλήσει και η πάρα πολύ άριστη Δόμνα Μιχαηλίδου όταν, με αφορμή τις συγχωνεύσεις, έλεγε ότι δεν πειράζει να περπατάνε και μερικά χιλιόμετρα κάθε μέρα τα παιδιά, το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία.
Στην Κυψέλη συγκεκριμένα, για την οποία μπορώ να μιλήσω βάση της εμπειρίας μου, όλα τα σχολεία είναι ασφυκτικά γεμάτα. Πού θα βρεθούν όμορα να πάνε τα παιδιά αν εφαρμοστεί η ευεργεσία δεν ξέρω, ίσως αν το κόβουν από νωρίς με τα πόδια, άντε και λίγο μετρό, τσούκου-τσούκου, να μπορούν να φτάνουν μέχρι Πειραιά και μετά καραβάκι για Σαλαμίνα, γιατί στο ενδιάμεσο, από όσο ακούω, χρειαζόμαστε περισσότερα κτίρια, δεν μας περισσεύουν για να χαρίσουμε και στο Ωνασέικο.
Στα Ωνάσεια πιθανολογώ ότι δεν θα έχει πολύ φτωχά παιδιά, δεν θα έχει παιδιά μεταναστών και προσφυγόπουλα, πιθανολογώ, δεν ξέρω, λαϊκίζω μάλλον αλλά θα συνεχίσω, δεν θα έχει το δικό μου το παιδί, δεν θα έχει τα παιδιά πολλών γνωστών μου, που μέχρι τώρα συνυπάρχουν κάθε μέρα όλα μαζί σε τάξεις, σε παρέες, σε δεκαπενταμελή, σε καυγάδες, σε γιορτες, σε αγώνες. Γενικά η συμπερίληψη, με την οποία μας έχουν ζαλίσει τα αφτιά στη θεωρία, στην πράξη πάει περίπατο, πολλά χιλιόμετρα, ίσως για την υγεία της κι αυτή, δεν ξέρω.
Γενικά, δεν ξέρω πάρα πολλά, αλλά καταλαβαίνω ένα πράγμα: αυτά τα σχολεία, αυτά τα δημόσια κτίρια, που απαξιώνουν εδώ και χρόνια να φροντίσουν και τα αφήνουν να ρημάζουν, τα κάνουν δώρο στο Ίδρυμα Ωνάση. Εγώ πάλι από τη μεριά μου, που είμαι στριφνή και παράξενη, δεν βλέπω τίποτα καλό όταν κάτι δημόσιο πάει, είτε ευθέως είτε δια της πλαγίας, σε χέρια ιδιωτών. Απαιτώ δωρεάν και δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς, απαιτώ υψηλής ποιότητας εκπαίδευση σε σύγχρονα και ασφαλή κτίρια, γιατί αυτό αξίζει στα παιδιά, για αυτό πληρώνουμε ως πολίτες και για αυτό δώσαμε και θα δώσουμε μάχες δίπλα τους.