Ενδιαφέρουσες απόψεις

ΤΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ[1]

Του Σωτήρη Πέτρουλα

(Δεν πρόκειται για μια αυτοτελή μελέτη. Είναι σημειώσεις ενός άρθρου που έμεινε ατέλειωτο γιατί έτσι το θέλησε το δολοφονικό χέρι των ιμπεριαλιστών, ντόπιων και ξένων σ.σ.).

            Για όσους έχουν ζήσει το κίνημα από τα μέσα, τους γίνεται πλέον έντονα αντιληπτή η κατάσταση των αγωνιστών που διαμορφώνονται, δηλαδή των φορέων πραγμάτωσης της στρατηγικής και τακτικής του κόμματος (της αριστεράς).

            Η πρώτη διαπίστωση είναι η αδυναμία του κινήματος να έλξει τους οπαδούς του με τέτοια δύναμη που να τους εμπνεύσει τέτοια και τόσα ιδανικά, ώστε να θελήσουν να οργανοποιηθούν, δηλαδή να δεθούν οργανικά με το κίνημα, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτή η σύνδεση.

            Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι πολλοί αγωνιστές αποτραβιούνται από το κίνημα για διάφορους λόγους. Βασικά εντάσσονται είτε σε ένα προτσές διαφωνιών είτε σε ένα προτσές αστοποίησης, είτε σε ένα προτσές διαφωνιών που οδηγεί στην αστοποίηση ή στον προβληματισμό. Είναι κι αυτό μια ένδειξη, ότι το κίνημα όχι μόνον δεν εμπνέει ιδανικά, αλλά τα ίδια τα μέλη του δεν τα διαπαιδαγωγεί σωστά ούτε τα ολοκληρώνει σαν αγωνιστές. Η απομάκρυνση από το κίνημα σημαίνει, αν όχι οριστικό ξέκομμα, πάντως μακροχρόνια αποχή και ίσως παντοτεινή τέτοια από την οργανωμένη δράση.

             Η τρίτη διαπίστωση είναι ο χαρακτήρας των οργανωμένων αγωνιστών.

            Αν δεν έχουν μεταβληθεί σε στείρους αρνητές- με ανυπαρξία πρακτικής δράσης- έχουν καλοπιαστεί σε τέτοια πλαίσια που αδίστακτα τους ονομάζουμε «κομματικούς μαζοχιστές», αυτοσκοπός το κόμμα. Τυφλά υπακούουν και ανεξέλεγκτα εκτελούν τις εντολές της ηγεσίας- ανυπαρξία προϋποθέσεων- να θέσουν υπό κριτική το κόμμα. Γι’ αυτούς το κόμμα είναι «ταμπού».

            Έχουν ταυτίσει το κίνημα με το κόμμα το έχουν κάνει «φετίχ» και όλη η διαλεκτική τους σκέψη αναλίσκεται στην επανάληψη, με άλλα λόγια, των αποφάσεων της ηγεσίας, στολισμένες με «τσιτάτα» και «ρετσέτες» από τους κλασικούς του μαρξισμού.

            Ακόμη μια κατηγορία είναι αυτοί που αποκαλούμε «δογματικούς» με ποικίλες αποχρώσεις. Η ρίζα τους είναι πιότερο αντίδραση στην πορεία του κινήματος.

            Αυτοί συνειδητοποιούν τα λάθη της (της ηγεσίας) από γεγονότα εξωτερικά και έτσι πάλι αντιδρούν, είτε επαναλαμβάνοντας αλήθειες και παλιότερες αντιλήψεις, είτε μεταφέροντας ξένη πείρα.

            Φυσικά όλοι αυτοί σε αυτό συνταυτίζονται μεθοδολογικά με το επίσημο κίνημα. Αυτό που συμβαίνει με τους αγωνιστές, δυστυχώς συμβαίνει και με τους αριστερούς γενικά.

            Η ανεξέλεγκτη εφαρμογή των αποφάσεων της ηγεσίας και η άκριτη παραδοχή, σαν «α πριόρι» σωστών  κάθε πράξης και θέσης της ηγεσίας, είναι το κριτήριο της αριστερής μάζας, μαζί με την προσωπολατρεία του κόμματος που έντονα υπάρχει και αναπτύσσεται συνειδητά.