Φυσικά και φταίει ο λαϊκισμός για τη Χούντα!
Φυσικά και φταίει ο λαϊκισμός (και) για τη Χούντα! Ως λαϊκισμό οι ακροκεντρώοι εννοούν κάθε εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Πριν το πραξικόπημα είχαμε τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες ενάντια στην αποστασία από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που οργάνωσε το Παλάτι, με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. «Μητσοτάκη κάθαρμα» φώναζε ο λαός τότε. Τι πιο λαϊκιστικό από το να λες «κάθαρμα» τον πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Ο λαϊκισμός επίσης σπέρνει τη διχόνοια και καλλιεργεί την εχθροπάθεια. Διχασμός στο ακροκεντρώο λεξιλόγιο είναι όταν οι μάζες, αντί να πειθαρχούν στις εντολές των ελίτ, στρέφονται εναντίον τους. Όπως το 2010-11 που οι Αγανακτισμένοι μαζεύονταν στις πλατείες και έβριζαν τους κυβερνώντες. Αυτό και αν είναι έγκλημα!
Γενικά ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός. Η δε Χούντα, ακόμα και ο φασισμός δεν είναι παρά η αντίδραση σε αυτόν. «Υπερβολική» ίσως, αντίδραση όμως, για αυτό και δεν έχει νόημα να τα καταδικάζουμε από μόνα τους. Άσε που κατά βάθος δεν ήταν και τόσο άσχημα αφού μας έσωσαν από το μεγαλύτερο κακό. Τα δύο άκρα είναι στην πραγματικότητα ένα.
Το πρόβλημα με τη Χούντα δεν είναι ότι ήταν φασιστική, ούτε ότι ανέτρεψε τη δημοκρατία. Καλή είναι η δημοκρατία, αρκεί να μην την παίρνουν στα σοβαρά οι μάζες. Η δημοκρατία δουλεύει μόνο όταν δεν δουλεύει, όταν δηλαδή οι πολίτες περιορίζονται στο να επιλέγουν κάθε τέσσερα χρόνια τα μέλη των ελίτ που θα τους κυβερνήσουν. Αν όμως η δημοκρατία πάει να δουλέψει, αν δηλαδή οι μάζες πιστέψουν ότι πρέπει να έχουν λόγο στις υποθέσεις που τους αφορούν, τότε αποδεικνύει ότι δεν δουλεύει και πρέπει να ανατραπεί!
Με στρατιωτικό πραξικόπημα, με αποστασία ή με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας όπου οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί εκπαραθυρώνονται για να τους αντικαταστήσουν τραπεζίτες, δεν θα τα χαλάσουμε. Φυσικά και είναι προτιμότερος ένας τραπεζίτης από έναν συνταγματάρχη, ο Παπαδήμος από τον Παπαδόπουλο. Αν μη τι άλλο, ο πρώτος έχει φινέτσα, ο δεύτερος απλώς κάνει τη δουλειά, αλλά δεν είναι άριστος. Δυστυχώς όμως δεν είναι πάντα εύκαιρος ο τραπεζίτης όταν τον χρειάζεσαι.
Το πρόβλημα λοιπόν με τη Χούντα είναι ότι απέτυχε. Ναι απέτυχε, γιατί μπορεί να μας έσωσε από τον λαϊκισμό το 1967, αλλά μας παρέδωσε ξανά στον λαϊκισμό το 1974. Γιατί τι άλλο ήταν η Μεταπολίτευση, αν όχι λαϊκισμός συμπυκνωμένος; Ιδίως μετά το 1981.
Και μπορεί σήμερα να μη μας κυβερνάνε οι λαϊκιστές, αλλά μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση με επικεφαλής τον άριστο των αρίστων, το μικρόβιο όμως του λαϊκισμού παραμένει δραστικό και επικίνδυνο. Κάθε φορά που αμφισβητείτε ό,τι σας λένε τα κανάλια, κάθε φορά που τρολάρετε τον πρωθυπουργό μας σε αυτά social media του διαβόλου ή ακόμα χειρότερα, του βάζετε θυμωμένες φατσούλες στις αναρτήσεις του στο Facebook, ο λαϊκισμός ροκανίζει τη δημοκρατία.
Ο λαϊκισμός είναι σαν τον κορωνοϊό, ευδοκιμεί εκεί που υπάρχει συνωστισμός. Στις πλατείες για παράδειγμα και τις διαδηλώσεις. Και κυρίως όταν ο κόσμος δεν ακολουθεί πιστά τις εντολές των ειδικών. Ό,τι είναι ο Σωτήρης Τσιόδρας στη μάχη κατά του κορωνοϊου, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον πόλεμο κατά λαϊκισμού.
Εν ολίγοις, για τους ακροκεντρώους, το καλό με τη Χούντα είναι ότι μας υπενθυμίζει πόσο επικίνδυνος είναι ο λαϊκισμός. Το κακό είναι ότι έπεσε…