Η Αφρικανική παραλλαγή του κορονοϊού αφήνει έκθετη τη Δύση
Τα νέα που έρχονται από την Μποτσουάνα είναι άκρως ανησυχητικά. Πιθανόν, έγινε αυτό που φοβόμασταν όλοι, ότι η πλανητική ανισοκατανομή στην διαθεσιμότητα των εμβολίων, και η συνακόλουθη σπάνη τους ιδίως στην Υποσαχάρια Αφρική, δημιούργησε μια τεράστια δεξαμενή δυνητικών μεταλλάξεων η οποία απειλούσε ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει μια παραλλαγή του ιού, η οποία δεν θα αντιμετωπίζονταν από την ήδη υπάρχουσα ανοσοποίηση, όσων έχουν εμβολιαστεί και όσων έχουν νοσήσει.
Κάτι τέτοιο θα γκρέμιζε τα τείχη της ανοσίας που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν διαμορφωθεί, και θα προκαλούσε την θεαματική επαναφορά της πανδημίας στην πιο επιθετική της φάση.
Η εμφάνιση του νέου στελέχους, B.1.1.52, τώρα με τις πολυμεταλλάξεις στις ακίδες, αυξάνει την ανησυχία μήπως αυτό το σενάριο γίνει πραγματικότητα.
Τώρα φαίνεται περίτρανα πώς, κυβερνήσεις και εταιρείες, στάθηκαν απολύτως κατώτερες των περιστάσεων. Δεν απελευθέρωσαν τις πατέντες, ούτε υιοθέτησαν κάποιας μορφής πλανητικού σχεδιασμού, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αποκέντρωση της παραγωγής εμβολίων ανά ήπειρο, εξασφαλίζοντας την ίση κατανομή τους σε όλο το εύρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Κάτι που ήταν μονόδρομος, αν τα κράτη της παγκόσμιας κοινότητας ήθελαν πραγματικά να αποφύγουν το ρίσκο εμφάνισης μιας επικίνδυνης μετάλλαξης.
Αντί αυτού, όμως, το κάθε κράτος επιδίωξε τη δική του ασφάλεια, και οι εταιρείες υπερασπίστηκαν τα κέρδη τους ―ξεχνώντας ότι ο αντίπαλος παίζει σε ένα πολύ ευρύτερο ταμπλό.
Την συνέπεια αυτής της επιλογής, θα την δούμε στις μέρες και τις εβδομάδες που έρχονται.
Σημασία εδώ έχει, πως, ενώ στο μικρόκοσμο τον ελληνικό μαλώνουν για το τι είπε ο Σερβετάλης, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, ή το αν η άρνησή των τελευταίων είναι «δικαίωμα», οι παγκόσμιες γραμμές άμυνας έναντι της πανδημίας απειλούνται με κατάρρευση για τους ακριβώς αντίθετους λόγους: Γιατί δεν υπάρχουν αρκετά εμβόλια.
Αντίφαση που αποδεικνύει πόσο στον κόσμο του είναι ο μικρόκοσμός μας, πόσο κάνει κρεμαστάρια αυτά που μπορεί να φτάσει ―και στην τελική, πόσο ανήμπορος είναι να διαχειριστεί την ίδια του τη μοίρα καθώς επιμένει να κοιτάει το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι.