Παρεμβάσεις

H συνεισφορά του Κώστα Γαβρά στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα

Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου

Ο μεγάλος σκηνοθέτης  Κώστας Γαβράς πριν από μερικά χρόνια γύρισε μια εξαιρετική ταινία που είχε τίτλο «Το τσεκούρι». Σε αυτήν ο πρωταγωνιστής αφού, λόγω της κρίσης, έχει χάσει τη δουλειά αρχίζει να ψάχνει για μια αντίστοιχη καινούρια. Τότε δια[πιστώνει πως τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ και έχει να αντιμετωπίσει αρκετούς διεκδικητές τις επίζηλης θέσης. Για να λύσει ριζικά το πρόβλημα αρχίζει να δολοφονεί τον ένα μετά τον άλλο.

Θεωρούμε πως αυτή αποτελεί μια ιδιοφυή έμπνευση η οποία απ’ ότι φαίνεται έχει βαθιά επηρεάσει όλους τους εμπνευστές (Τρόικα + Κυβέρνηση) της φοβερής επινόησης για την αναλογία 1/5 μεταξύ αυτών που προσλαμβάνονται και αυτών που αποχωρούν από το δημόσιο τομέα.

Τι θα γίνεται λοιπόν από εδώ και πέρα; Κάποιος που θα εποφθαλμιά μια θέση στο Δημόσιο δεν θα έχει πάρα να αναλάβει την εξόντωση πέντε σημερινών δημόσιων υπαλλήλων. Το καλό θα είναι διπλό: και αυτός θα βρίσκει δουλειά και τα έξοδα του δημοσίου θα μειώνονται. Φυσικά η ταινία του Γαβρά αναφέρεται στα απολυόμενα μεγαλοστελέχη των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ωστόσο η επίδρασή της μπορεί να επεκταθεί, πέραν του δημόσιου τομέα, και στους συνταξιούχους.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Όλοι συμφωνούμε πως η Ελλάδα είναι μια γηρασμένη χώρα με πολλούς μη παραγωγικούς συνταξιούχους και υπάρχει αδυναμία του κράτους να επιχορηγήσει την κοινωνική ασφάλιση. Μια λύση θα ήταν απλώς να καταργηθούν οι συντάξεις! Τι τις χρειαζόμαστε; Άσε που οι συνταξιούχοι χάνουν το ενδιαφέρον τους για ζωή, κλείνονται στο σπίτι και βλέπουν τηλεόραση. Καμία σύνταξη λοιπόν και όλοι στη δουλειά. Το πρόβλημα, όμως, θα είναι πως από ένα σημείο και πέρα οι ηλικιωμένοι θα είναι αντικειμενικά αδύνατο να εργαστούν. Σε αυτή την περίπτωση είναι που θα εφαρμόζεται το «δόγμα Γαβρά» από τους νεώτερους εργαζόμενους. Θα μπορούσε, βέβαια, κανείς να αντιτείνει πως αυτή δεν είναι μια ανθρωπιστική λύση. Είναι, όμως, ανθρωπισμός αυτό που συμβαίνει σήμερα με την περικοπή των πενιχρών συντάξεων και την περιστολή των χορηγούμενων φαρμάκων;

Είναι εμφανές πως χρειάζονται πια ριζοσπαστικές λύσεις και οι σχετικές αποφάσεις είναι στα χέρια των αρμοδίων οι οποίοι μάς έχουν αποδείξει πως δεν στερούνται φαντασίας[1].