Μήπως το έχει παρακάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος;
Μήπως το έχει παρακάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος;
Του Σπύρου Σακελλαρόπουλου
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου «αμέσως μετά τις δηλώσεις Γεροβασίλη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα προς το Μέγαρο Μαξίμου ότι υπάρχει ‘απαγορευτικό για αλλαγές στον συντακτικό χάρτη της χώρας μέσω δημοψηφίσματος… ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι αντίθετος σε μία έμμεση ή άμεση, διασύνδεση της αναθεώρησης του Συντάγματος με μια δημοψηφισματική διαδικασία, ενώ θέση του είναι ότι ένας τέτοιος συνδυασμός οδηγεί σε ‘παραβίαση και πρωτοφανή ευτελισμό του Συντάγματος».
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το περιεχόμενο της προτεινόμενης από τη μνημονιακή κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ συνταγματικής αναθεώρησης αλλά αν αναλογιστούμε τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα τους πιστεύουμε πως στην καλύτερη περίπτωση θα πρόκειται για προσπάθεια μετατόπισης της πολιτικής ατζέντας από τις επιπτώσεις της αέναης μνημονιακής πολιτικής σε θέματα που ελκύουν ευκολότερα τη συμπάθεια του κόσμους της αριστεράς (πχ μια μεγαλύτερη ανεξαρτητοποίηση του κράτους από τη σχέση του με την Εκκλησία). Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά θα τα δούμε σύντομα.
Από αυτό όμως το σημείο μέχρι να παρεμβαίνει προκαταβολικά ο Π. Παυλόπουλος ώστε να μην επικυρωθεί από δημοψήφισμα η όποια συνταγματική αναθεώρηση υπάρχει μεγάλη διαφορά. Καταρχάς πολύ απλά δεν του πέφτει λόγος. Σύμφωνα με το άρθρο 44 παράγραφος 2 του Συντάγματος η Βουλή, ύστερα από κυβερνητική εισήγηση, αποφασίζει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το προκηρύσσει. Δεν απαιτεί η σύμφωνη γνώμη του για τη διενέργεια. Κατά συνέπεια αυτές οι διαρροές από την Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελούν μια σαφώς αυθαίρετη ενέργεια.
Φυσικά δεν πρόκειται για μεμονωμένη συμπεριφορά. Υπενθυμίζουμε την πρωτότυπη ερμηνεία του Π. Παυλόπουλου σχετικά με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (αυτού που από «όχι» έγινε «ναι»): «Ως «μήνυμα θωράκισης εντός Ευρωζώνης» ερμήνευσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος το αποτέλεσμα του αποτελέσματος, ενώ εξήγησε, κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ότι η ετυμηγορία σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να επιτύχει συμφωνία όπως το απαιτούν οι αρχές και άξιες της Ε.Ε.» Και δεν είναι μόνο ο Παυλόπουλος που εμφανίζει μια δυσανεξία για τα δημοψηφίσματα[1]. Πέραν του γεγονός πως στην Ελλάδα από το 1974 έχουν γίνει μόνο δύο (το 1974 και πέρισυ) ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα πολυσυμπαθούν. Αυτό συμβαίνει γιατί τις περισσότερες φορές που καλούνται οι ευρωπαίοι πολίτες να εγκρίνουν κάτι που έχουν αποφασίσει οι ευρωπαϊκές ελίτ τότε εκείνοι υιοθετούν την αντίθετη θέση! Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Φυσικά μετά από αυτές τις δυσάρεστες εξελίξεις για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν πια να μη ξαναγίνει δημοψήφισμα σε καμιά χώρα, πλην της Ιρλανδίας που το προβλέπει υποχρεωτικά το Σύνταγμα, για την επικύρωση μιας συνθήκης της ΕΕ. Αυτό έλειπε να κάτσουν να ακούσουν τη θέληση του πόπολου!
Και βέβαια όλα αυτά δεν αποτελούν παρά το κομμάτι ενός παζλ ενός συνολικότερου σχεδίου περιορισμού των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και των σχέσεων αντιπροσώπευσης. ¨Όλες οι πρόσφατες συνθήκες της ΕΕ σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και ειδικά στην Ελλάδα των νόμων των 7500 σελίδων που ψηφίζονται μέσα σε δύο μέρες το εγχείρημα παγιώνεται όλο και περισσότερο. Ο στόχος είναι να ξεμπερδεύουν με την παρουσία στους πολιτικούς θεσμούς του «εχθρού λαού»
Ποιος είπε πως ο καπιταλισμός συμβαδίζει με την κοινοβουλευτική δημοκρατία;
ΥΓ
Θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε ρητορικά γιατί τώρα τον έπιασε ο πόνος τον Π. Παυλόπουλο για τον «ευτελισμό του Συντάγματος». Όταν με σαφήνεια παραβιάζονται σειρά συνταγματικών άρθρων (άρθρο 22: το κράτος προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία, άρθρο 21: το κράτος μεριμνά για το δικαίωμα στην κατοικία, άρθρο 25: η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελεί υπό την εγγύηση του κράτους ) δε φαίνεται να ενοχλείται καθόλου. Είμαστε, ωστόσο, σίγουροι πως ο Π. Παυλόπουλος θα μας δώσει ευκαιρία και για επόμενο σημείωμα…
[1] Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις: δεν είμαστε υπέρ μιας «βιομηχανίας» δημοψηφισμάτων όπου όλα θα γίνουν ένας πολτός και θα καλούνται οι πολίτες σε περίπου μηνιαία βάση να αποφασίζουν από το μέγεθος των γραμμάτων στις ετικέτες του γάλακτος μέχρι τη μορφή του πολιτεύματος. Κάτι τέτοιο εξασθενίζει την ιδιαίτερη σημασία μιας απόφασης που η δυναμική της ταξικής πάλης θα απαιτήσει την επικύρωσή της μέσω της άμεσης δημοκρατίας.