Άλλο 3 Σεπτέμβρη, άλλο 20 Σεπτέμβρη…
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Η 3η Σεπτέμβρη έχει μείνει στην ιστορία του τόπου ως μια ημερομηνία συνδεδεμένη με τους μεγάλους δημοκρατικούς αγώνες.
Ας μην ξεχνάμε ότι χάρη στην επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη 1843 η χώρα μας απέκτησε το πρώτο της Σύνταγμα, καθώς μέχρι τότε ο Όθωνας αρνιόταν να παραχωρήσει Σύνταγμα.
Και βέβαια αυτή την ημερομηνία διάλεξε και ο Αντρέας Παπανδρέου για να παρουσιαστεί η «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη» με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Θυμήθηκα αυτές τις ημερομηνίες ακούγοντας την Κυριακή τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, όπου κάποια στιγμή θυμήθηκε και το ακροτελεύτιο άρθρου του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο η τήρηση του Συντάγματος «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Και σκεφτόμουν μια άλλη ημερομηνία του Σεπτέμβρη, την 20η Σεπτέμβρη του 2015.
Τότε που κέρδισαν ξανά τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι με όραμα ανατροπής των Μνημονίων, αλλά έχοντας μόλις ψηφίσει ένα μνημόνιο. Και τις κέρδισαν ουσιαστικά επειδή ο κόσμος είχε χάσει την ελπίδα αλλά δεν ήθελε να δει και επιστροφή των κομμάτων που έφεραν τα μνημόνια.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε κάθε λόγο να μπορεί να επικαλείται και το άρθρο 120 και τον πατριωτισμό των Ελλήνων και να καλεί σε νέο «Ανένδοτο», εάν δεν είχε δοκιμαστεί στην εξουσία, εάν δεν είχε υπάρξει η 20η Σεπτέμβρη 2015.
Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που αγνόησε τη δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση του λαού στο Δημοψήφισμα και ψήφισε νέο Μνημόνιο. Που προτίμησε να μείνει στην εξουσία ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Που δεν είχε πρόβλημα να συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς και εθνικιστές ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Και που έκτοτε δεν έχει κάνει ποτέ μια αυτοκριτική για όσα έγιναν ή για την εμπειρία της διακυβέρνησης.
Όμως, πέραν αυτών πόσο εύκολα μπορεί να κάνει αναλογίες με τον Ανένδοτο;
Δηλαδή, τον μεγάλο αγώνα για τη δημοκρατία που τον κήρυξε ο Γεώργιος Παπανδρέου, αντιπροσωπεύοντας όμως τη βούληση πολύ μεγάλων κομματιών της κοινωνίας που δεν άντεχαν άλλο τον μετεμφυλιακό αυταρχισμό.
Τότε Κέντρο και ΕΔΑ εκπροσωπούσαν μεγάλα κινήματα που κατέβαιναν το δρόμο, διεκδικούσαν αιτήματα, είχαν οράματα σαφή, συγκεκριμένα και επεξεργασμένα.
Το ίδιο και στη Μεταπολίτευση όταν το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά συνέβαλαν σε μεγάλους αγώνες, έβαλαν πλάτη σε κινήματα και επεξεργάστηκαν προγράμματα μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, που μερικά έγιναν πράξη στη δεκαετία του 1980.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με έναν ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να στηρίζει κινήματα, αλλά δεν πρωταγωνιστεί σε αυτά, που υιοθετεί αιτήματα, αλλά δεν τα μετατρέπει σε προγράμματα, που κάνει αντιπολίτευση αλλά δεν προτείνει εναλλακτική διακυβέρνηση και που κατά βάση απλώς περιμένει να πέσει η εξουσία ως «ώριμο φρούτο»;
Σε τελική ανάλυση, ποια σχέση έχει η 3η Σεπτέμβρη με την 20η Σεπτέμβρη;
ΥΓ. Ας σταματήσει ο Αλέξης Τσίπρας να αναφέρεται στην Αριστερά. Όπως έγραψα και χτες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα, ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι, ένα κόμμα εξουσίας. Ας το παραδεχτεί και ο Τσίπρας, γιατί μπορεί και να γίνουμε πιο επιεικείς με τις μεγαλοστομίες του, γιατί θα είναι εμφανές ότι λέγονται μόνο για εκλογικούς σκοπούς.