Ενδιαφέρουσες απόψεις

του Δημήτρη Τσίρκα

Πλέον έδειξε ότι μπορεί να «διαχειριστεί» έναν νεκρό απεργό πείνας, καθώς και τις αντιδράσεις που θα προκληθούν. Αυτό χειροτερεύει τη θέση των κρατουμένων συνολικά, ακόμα και εκείνων που θα διεκδικήσουν τα όποια δικαιώματά τους με ύστατο μέσο, τη ζωή τους.

Από την άλλη, όπως σωστά υποστηρίζει το κίνημα αλληλεγγύης, η κυβέρνηση εκτέθηκε αφού καταδείχθηκε η εκδικητικότητά της απέναντι στον συγκεκριμένο κρατούμενο, σε σημείο να παραβιάζει ακόμα και τον ίδιο τον φωτογραφικό νόμο που ψήφισε σε βάρος του.

Απέναντί της στάθηκαν όχι μόνο οι «γνωστοί» αλληλέγγυοι και οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και ενώσεις δικηγόρων, δικαστών, προσωπικότητες του Κέντρου, ακόμα και της Δεξιάς που θεωρούν ανεπίτρεπτο ένα δημοκρατικό κράτος να οδηγεί στον θάνατο έναν κρατούμενο.

Το κεντροδεξιό προφίλ της κυβέρνησης υπέστη φθορά προς όφελος του δεξιού/ακροδεξιού. Με ψηφοθηρικούς όρους δεν έχασε αφού ποτέ το αίτημα του απεργού πείνας δεν έτυχε ευρείας αποδοχής, μάλλον το αντίθετο. Συρρίκνωσε όμως το εύρος της πολιτικής απεύθυνσής της.

Τέλος, ο κρατούμενος στο μήνυμά του επιχειρεί να οικειοποιηθεί τις μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, ισχυρίζεται ότι πυροδοτήθηκαν από τον δικό του αγώνα. Αυτό όμως είναι περισσότερο ευσεβής πόθος, παρά γεγονός.

Το ατελείωτο λοκντάουν και η αστυνομική βία πυροδότησαν αυτές τις διαδηλώσεις. Η κρατική αυθαιρεσία η οποία δεν στρέφεται πλέον μόνο κατά των λίγων χιλιάδων που διαδήλωναν υπέρ του δίκαιου αιτήματός του. Πλήττει πολλούς περισσότερους, νέους αλλά και οικογένειες, ακόμα και σε μεσοαστικές περιοχές, όπως η Ν. Σμύρνη.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να συνδέσει αυτές τις κινητοποιήσεις με εκείνες για τον κρατούμενο, με στόχο να τις απονομιμοποιήσει και να τις απομονώσει. Απέτυχε όμως, ακριβώς επειδή οι αιτίες και η δυναμική τους είναι αυτόνομες και αφορούν κόσμο που στέκεται ακόμα και απέναντι στο αίτημα του απεργού πείνας.

Οι μαζικές διαδηλώσεις στις γειτονιές ξέσπασαν όταν η αστυνομική καταστολή και αυθαιρεσία ξέφυγαν από τα όρια του αναρχικού/αριστερού χώρου και στράφηκαν ενάντια σε «κανονικό» κόσμο, υπεράνω πάσης υποψίας.

Ο κρατούμενος ωστόσο παραμένει συνεπής στις αυταπάτες του. Όπως η 17Ν επιχειρούσε να οικειοποιηθεί τους κοινωνικούς αγώνες που εξελίσσονταν παράλληλα με τη δράση της, εμφανίζοντας αυτή τη δράση ως την πιο προωθημένη μορφή τους. Έτσι και σήμερα θεωρεί ότι η απεργία του υπήρξε ο καταλύτης ενός μαζικού κινήματος.

Οι αυτόκλητες πρωτοπορίες «βρίσκουν» πάντα τις μάζες που θα καθοδηγήσουν, ακόμα και όταν οι τελευταίες αγνοούν την ύπαρξή τους.