Ενδιαφέρουσες απόψεις

του Θάνου Καμήλαλη

Η φωτογραφία του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, σε μία πράξη υποτιθέμενης «αλληλεγγύης» στις καταλήψεις, αντίδρασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά και στον «εξευρωπαϊσμό των πανεπιστημίων» είναι μία απαράδεκτη ενέργεια, από μία άγνωστη ομάδα, που δεν φαίνεται να έχει πραγματοποιήσει άλλες «δράσεις», ονόματι «Πρωτοβουλία μαχητικής αλληλεγγύης». Μία κίνηση πρωτοφανής, για χρόνια χωρίς να υπάρχει μάλιστα κάποια ευθεία σύνδεση με προσφάτως εκκενωμένη κατάληψη. Αυτά, δημοσιογραφικά, πρέπει να καταγραφούν, πριν περάσουμε στην εικόνα της ντροπής.

Το μέσο και το μήνυμα με τα οποία εκφράστηκε ο τραμπουκισμός έχουν μεγάλη σημασία, καθώς είναι καταγεγραμμένα στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας της χώρας. Οι ταμπέλες που κάποτε έλεγαν «είμαι τεντιμπόις» δεν είναι καθόλου άγνωστες στο σημερινό πολιτικοποιημένο κοινό, ενώ η διαπόμπευση μίας εικόνας ενός «ηττημένου» φέρνει επίσης ιδιαίτερα άσχημες σκέψεις. Αυτά τα τελευταία, έχουν τη σημασία τους και ως προς τους λίγους που επικροτούν τη συγκεκριμένη κίνηση, εντάσσοντάς τη γενικά κι αόριστα στη «βία στη βία της εξουσίας».

Δεν βλέπουμε τίποτα τέτοιο, βλέπουμε τους ρόλους να έχουν αλλάξει για μερικά λεπτά και το άτομο που κατέχει την εξουσία να την εφαρμόζει πάνω στον εξουσιαζόμενο, καμαρώνοντας και επιδεικνύοντας το θύμα του. Το πώς μπορείς να χαίρεσαι που ακολουθείς πρακτικές της μετεμφυλιακής χωροφυλακής μου φαίνεται ακατανόητο, σε όποιο πολιτικό πλαίσιο «αντίδρασης» κι αν προσπαθήσεις να το ενσωματώσεις. Το ότι δεν εκφράζει επίσης έναν χώρο συνολικά όλο αυτό, νομίζω ότι είναι πολύ ξεκάθαρο από τις υπόλοιπες δράσεις και πρακτικές του ίδιου χώρου, αλλά και την ευρεία κοινωνική απεύθυνση χώρων που οι τραμπούκοι επικαλούνται στην «ανάληψη ευθύνης» τους (βλ.Rosa Nera).

Nομίζω, ότι για μια τέτοια πράξη πρέπει να ξεκινάς από τα παραπάνω, την ίδια την πράξη δηλαδή, πριν περάσουμε στο πώς αυτή εργαλειοποιείται επικοινωνιακά από τους μόνιμους εχθρούς της αλληλεγγύης και των οποιωνδήποτε κοινωνικών αιτημάτων. Δεν αρκεί δηλαδή το ότι μία τέτοια κίνηση «εξυπηρετεί τον Χρυσοχοϊδη, τον Γεωργιάδη, την Κεραμέως» και δεν ξέρω εγώ ποιον. Δεν αρκεί το «ναι αλλά η καταστολή», «ναι αλλά τότε που έβγαλε όπλο ο αστυνομικός στην ΑΣΟΕΕ», κατά το μόνιμο «ναι αλλά» που είναι το κλασικό καταφύγιο των δήθεν ευαίσθητων σήμερα σε οποιαδήποτε στιγμή πίεσης.

Προηγείται η καταδίκη, ο αποτροπιασμός και τα ερωτήματα. Προηγούνται τα «όχι». Αυτό δεν είναι διεκδίκηση, δεν είναι έκφραση ενός μαζικού αιτήματος, δεν είναι μήνυμα για κάτι καλύτερο στον κόσμο. Είναι τραμπούκικη καφρίλα, χουλιγκανισμός πρώτον, νερό στο μύλο της περαιτέρω περιστολής δικαιωμάτων και επιθέσεων στην κοινωνία δεύτερον.

Δεν γίνεται λοιπόν μετά από αυτό να μην περάσεις και στην επιλεκτική ευαισθησία ατόμων που βρήκαν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν για τα «ευγενή τους αισθήματα», καλώντας τους απέναντι «να καταδικάσουν». Γιατί αυτό που βλέπω εγώ από το πρωί είναι μία μαζική καταδίκη αυτής της ενέργειας, που ξεπερνάει τα κομματικά πλαίσια, από τον κόσμο της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, των κοινωνικών αγώνων και των δικαιωμάτων, αλλά και παράλληλα διάφορους ξαφνικά «ευαίσθητους» να σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν, με αναφορές στον «κόκκινο φασισμό» και άλλα γραφικά.

Δεν γίνεται για παράδειγμα να μην σχολιάσεις τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, που έσπευσε να τοποθετηθεί και να δηλώσει ότι θα επικηρύξει τους δράστες, ενώ δεν έχει κάνει το ίδιο για τον φυγόδικο επί μία εβδομάδα Χρήστο Παππά, αλλά και να κλείσει το μάτι στη θεωρία των δύο άκρων με την αναφορά «όπως και με τη Χρυσή Αυγή». Ή τα «φιλελεύθερα» μέσα και τους σχολιαστές που «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται» στη θεωρία, αλλά το θυμήθηκαν μόνο σήμερα και όχι π.χ σε υποθέσεις όπως του 14χρονου στη ΓΑΔΑ και του Δημήτρη Ινδαρέ, στα ξεγυμνώματα αθώων συλληφθέντων στο σωρό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, ή στην επίθεση από αστυνομικούς στα μέλη του ΣΕΚ που έγινε μόλις χθες. Ή δεν ανέφεραν καν ειδησεογραφικά την εκκένωση του ΠΙΚΠΑ με τους 74 ευάλωτους πρόσφυγες, επίσης χθες.

Δεν είναι δύσκολο όλο αυτό, απλή συνέπεια χρειάζεται. Συνέπεια να υπερασπίζεσαι τις αξίες της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, τα αιτήματα των κοινωνικών διεκδικήσεων, τους ανθρώπους που βλέπουν τα δικαιώματα τους να μειώνονται, τόσο από όσους, πολλούς και αδίστακτους, επιτίθενται σε όλα αυτά, όσο όμως κι από αυτούς τους ελάχιστους που επιθυμούν να τα εξευτελίσουν. Άτομα που επιδεικνύουν την εξουσία τους και την καταχρώνται στοχοποιώντας πολίτες και κοινωνικές ομάδες παρακολουθούμε πολλά καθημερινά, δεν χρειαζόμαστε και αυτόκλητες καρικατούρες τους.