Κάποια στιγμή σταματάει να είναι αστείο
Συμβαίνουν λοιπόν γεγονότα κατά τα οποία όλο το φαίνεσθαι της κυβέρνησης των «αρίστων» καταρρέει με κρότο. Είναι οι φορές που αποκαλύπτονται τα κενά και οι ανεπάρκειες του «επιτελικού κράτους», που σύμφωνα με τον θρύλο θα δημιουργούσε έναν «αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό» και θα συντόνιζε τις εξουσιες σε όλα τα επίπεδα. Στην πράξη βέβαια,επιτελικό κράτος σημαίνει στρατιές διορισμένων μετακλητών, σε πρωτοφανή μεγέθη. Είναι επίσης οι φορές που όσο και να ασχοληθείς με την επικοινωνία, όσο αδιαπέραστο και να μοιάζει το μιντιακό σου τείχος, όσο και να παίζεις μπάλα επί δύο ώρες με φιλικά σου ΜΜΕ σε συνεντεύξεις Τύπου, θα σκάσει η ρημάδα η πραγματικότητα για να αποδείξει την τσαπατσουλιά σου.
Στα σχολεία πάντως, το φιάσκο είναι πολλαπλό και οι μάσκες – αερόστατα είναι απλά το απόγειο. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο μάλλον που αύξησε τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη σε νηπιαγωγεία – δημοτικά, εν μέσω της πανδημίας. Αυτό συνέβη τον Απρίλιο, όταν το όριο ανέβηκε ξανά στα 25 παιδιά. Ακολούθησε η σιγή και η αδιαφορία τριών μηνών. Ξέρετε, τα σχολεία ανοίγουν πάντα το δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου, δεν θα ήταν παράλογο να γίνει ένας προγραμματισμός μέσα στο καλοκαίρι. Το ότι θα ανοίξουν εν μέσω του δεύτερου κύματος της πανδημίας ήταν κάτι που το προέβλεπε η συντριπτική πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας. Σε συνάρτηση με το άνοιγμα της οικονομίας τον Μάιο και του τουρισμού τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν σαφές ότι, σε οποιαδήποτε σενάριο θα βρισκόμασταν εν μέσω αύξησης, ή απειλης αύξησης, κρουσμάτων.
Τι έκανε η κυβέρνηση; Τίποτα. Το υπουργείο Παιδείας ήταν απασχολημένο με το να ψηφίσει το καλοκαίρι έναν νόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση που, μεταξύ άλλων, καταπατά βάναυσα τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και άμεσα οδήγησε πάνω από 150 απολύσεις. Ένα νομοσχέδιο που καταγγέλθηκε μαζικά, ακόμα και από τις κλαδικές οργανώσεις της ΝΔ και θεωρήθηκε καθ’ υπαγόρευση των σχολαρχών.
Φτάνουμε τέλη Αυγούστου και ανακοινώνεται ότι η μάσκα θα είναι υποχρεωτική στις σχολικές μονάδες, για παιδιά και εκπαιδευτικούς. Η υπουργός Παιδείας ξεκαθαρίζει ότι τις μάσκες θα πρέπει να τις προμηθευτούν αυτοί. Δύο μέρες μετά, εν μέσω σωρείας αντιδράσεων, «με εντολή Μητσοτάκη» ανακοινώνεται ότι θα δοθούν δωρεάν μάσκες. Εντωμεταξύ, τότε τα σχολεία επρόκειτο να ανοίξουν στις 7 Σεπτεμβρίου, αλλά στη συνέχεια, με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις και παρουσιάσεις, η έναρξη αναβάλλεται για μία εβδομάδα. Η προκήρυξη για τις μάσκες γίνεται την τελευταία στιγμή, κοστίζει 6 εκατ. ευρώ, η ευθύνη μεταφέρεται από το υπουργείο Εσωτερικών στην Κεντρική Επιτροπή των Δήμων. Στο μεταξύ, αρχίζουν οι δικαιολογίες περί «μέσου όρου» της Κεραμέως, ως απάντηση στο αίτημα γονέων και εκπαιδευτικών για μικρότερες τάξεις, αλλά και τα παιδικά διαγράμματα του Γκίκα Μαγιορκίνη. Ο Μητσοτάκης τους αδειάζει και τους δύο λέγοντας ότι «καλά θα ταν, αλλά είναι αδύνατο να έχουμε αίθουσες».
Και μετά από όλα αυτά, ποιος να το περίμενε, κάτι πάει πολύ στραβά με ένα μέρος της προμήθειας, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος ανατίθεται σε εταιρεία… αλουμινίου. Το υπουργείο Υγείας βγάζει μία αστεία ανακοίνωση στην οποία ουσιαστικά λέει ότι οι μάσκες «ΘΑ» ήταν σύμφωνες με τις επιστημονικές προδιαγραφές… αν ήταν σαφής η παραγγελία. Η ΚΕΔΕ τα ρίχνει έμμεσα στο υπουργείο Εσωτερικών, του Τάκη Θεοδωρικάκου, που το πρωί της Δευτέρας πανηγύριζε για το πόσο καλά πήγαν όλα. Η υπουργός Παιδείας δηλώνει απλά ότι «δεν είναι αρμόδια». Αυτό το τελευταίο το χαμε καταλάβει καιρό τώρα.
Τα γέλια κόβονται πάντως, όταν μπαίνει στη μέση η σπατάλη δημοσίου χρήματος και η συνειδητοποίηση ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τη μία δουλειά που υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν. Γιατί επιπλέον προσλήψεις εκπαιδευτικών δεν έγιναν, αντίθετα νομοθετούνται έως και τρίμηνες συμβάσεις λάστιχο για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Γιατί τα κενά στην καθαριότητα είναι πολλά, προσέλαβαν λιγότερο προσωπικό από τις σχολικές μονάδες, έχοντας στο μενού και μια ρατσιστική διάταξη που αποκλείει μετανάστες – μετανάστριες που δεν έχουν «πιστοποιητικό ελληνομάθειας». Και γιατί, φυσικά, δεν είναι η μόνη κραυγαλέα «γκάφα», στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Το «Σκοίλ Ελικικού» βέβαια είναι δύσκολο να το ξεπεράσει οποιοσδήποτε. Την περίφημη δηλαδή τηλεκατάρτιση 180.000 επιστημόνων ώστε να πάρουν το επίδομα, μέσα από πλατφόρμες που ανέβαζαν κείμενα σε χειρότερη μορφή από google translate, σε ένα πρόγραμμα που επρόκειτο να κοστίσει 80 εκατ. ευρώ από «ευρωπαϊκούς πόρους» που δεν είχαν ακόμα εγκριθεί. Οι ακαταλαβίστικες ερωταπαντήσεις έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό διαδίκτυο, σε ένα φιάσκο επικών διαστάσεων για το οποίο, φυσικά, δεν παραιτήθηκε ποτέ κανείς.
Αλλά έτσι φαίνεται να ειναι η διαχείριση του δημοσίου χρήματος από τη Νέα Δημοκρατία. Αποφασίζεις κάτι, οδηγείσαι σε φιάσκο, κάποιοι επωφελούνται, πας παρακάτω. Στο Προσφυγικό π.χ., μια ωραία πρωία αποφάσισαν να φτιάξουν τεχνητά φράγματα στο Αιγαίο. Έδωσαν 500.000 ευρώ, αγόρασαν ένα, κατάλαβαν ότι δεν τους έκανε και τώρα ψάχνουν μαζί με το Λιμενικό τι να το κάνουν. Στα τεστ του κορονοϊού, δημόσια κέντρα αφέθηκαν χωρίς προμήθειες, να δηλώνουν αδυναμία υπό το βάρος πρόσθετων αναγκών, την ίδια ώρα που το υπουργείο Υγείας διαπραγματευόταν σύμβαση με ιδιώτη προμηθευτή.
Στο κέντρο της Αθήνας, ο δήμος Αθηναίων αποφάσισε να κάνει τον «Μεγάλο Περίπατο». Αγόρασε γλάστες, κάτι μεγάλα κεσεδάκια, αντιγκράφιτι όμως, ζωγράφισε τον δρόμο, τώρα το χει παρατήσει. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας το αποδεικνύει. Εδώ και μήνες πλέον η διαδρομή είναι ξεβαμμένη, βρόμικη, τα πάντα δείχνουν εικόνα εγκατάλειψης του έργου. Μιλάμε πάντα για το κέντρο της πρωτεύουσας, το «μακέτο τούτο το έργο», το μεγαλόπνοο σχέδιο. Πρασινοκίτρινος αχταρμάς, ένα ποσό έως και 2 εκατ. ευρώ μοιάζει, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, πεταμένο.
Δεν είναι μόνο αστείο, όπως δεν είναι «μεμονωμένα περιστατικά». Είναι μια συνολική πολιτική διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, αλαζονική, γεμάτη ευκαιρίες για λίγους και προσβλητική αλλά και κοστοβόρα για τους πολλούς. Προσβολή προς τον επιστήμονα τη μία φορά, προς τον εκπαιδευτικό και τον γονέα την άλλη, προς τον πολίτη που περπατάει στην Αθήνα την επόμενη, προς τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη στα νοσοκομεία και στηρίζονται με «χειροκρότημα» την παρεπόμενη. Μια διαρκής προσβολή, μια διαρκής σπατάλη και κακή διαχείριση.
Σε άλλα ζητήματα πάντως, είναι εξαιρετική η μεθοδικότητα τους. Στην περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων, τόσο με όσα έχουν ψηφιστεί, όσο και σε όσα έρχονται και θα προκαλέσουν «τύμπανα πολέμου από την αντιπολίτευση» σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό. Στην αντιπροσφυγική πολιτική. Στην απόπειρα περιστολής του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, με τον νόμο κατά των διαδηλώσεων. Στην στρατιωτικοποίηση του κράτους, με σχέδια για μεγαλύτερη, υποχρεωτική θητεία στα 18, με προσλήψεις αστυνομικών, συνοριοφυλάκων και 15.000 στρατιωτικών σε ορίζοντας 5ετίας. Στην παράδοση της επικουρικής ασφάλισης στα ιδιωτικά συμφέροντα. Όταν δηλαδή θέλουν να πορευτούν βάσει σχεδίου, μπορουν, δεν είναι ανίκανοι.
Όταν δεν θέλουν, θα περίμενε κανείς έστω μία συγγνώμη, αλλά φαίνεται πως οι συγγνώμες είναι μόνο για τους εκδότες. Στο μεταξύ, στη χώρα που κυβερνούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι άριστοι, απλώς περιμένουμε στωικά το επόμενο φιάσκο τους. Μαζί με τα Ραφάλ. Τουλάχιστον, αποτυγχάνουν και γελοία. Αλλά δεν αρκεί.