Χρειαζόμαστε εμπόριο πτυχίων;
Η πρόθεση να επιτραπεί ο διορισμός στην εκπαίδευση κατόχων τίτλων σπουδών από ιδιωτικά ιδρύματα που εντάσσονται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων αλλά όχι στο ελληνικό πλαίσιο αναγνώρισης ακαδημαϊκών τίτλων προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις. Όταν στη δημόσια σφαίρα κυριαρχεί η συζήτηση για την ποιότητα στη δημόσια εκπαίδευση και για την ανάγκη εξασφάλισης όρων ακαδημαϊκής επάρκειας (ή και «αριστείας») σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από τις εισαγωγικές εξετάσεις, η δυνατότητα παράκαμψης αυτή της διαδρομής για την κατάληψη μιας θέσης στη δημόσια εκπαίδευση από κατόχους τίτλων που απλώς προϋποθέτουν την οικονομική άνεση της φοίτησης σε ιδιωτικό ίδρυμα φαντάζει ως τουλάχιστον ανακόλουθη.
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πώς γίνεται την ώρα που στηλιτεύεται η υποτίθεται αλόγιστη επέκταση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, να προτείνεται ως λύση η επέκταση ενός παράλληλου χώρου, εκτός ορίων δημοσίου, που θα καλύψει το μέρος εκείνο της υπερβάλλουσας ζήτησης που θα μπορεί να καταβάλλει δίδακτρα για ένα αγαθό που το κατατάσσουμε σε αυτά που πρέπει να προσφέρονται δωρεάν; Και πώς γίνεται να συζητάμε τόσο πολύ για τη δυσκολία της εξασφάλισης ποιότητας στα δημόσια ιδρύματα και ταυτόχρονα να θεωρούμε αυτονόητη την αποδοχή ιδιωτικών ιδρυμάτων που στηρίζουν κατά βάση την εγκυρότητα των τίτλων τους στην επίκληση μιας πιστοποίησης στη χώρα προέλευσης; Για να μην αναφερθούμε στην απουσία εξήγησης γιατί ένας χώρος όπως η εκπαίδευση δεν πρέπει να υπόκειται στην προϋπόθεση κατοχής αναγνωρισμένου ακαδημαϊκού τίτλου και όχι απλώς επαγγελματικών δικαιωμάτων, ανεξαρτήτως των όποιων παρατηρήσεων των ευρωπαϊκών οργάνων, με τα οποία άλλωστε όλες οι χώρες κατά καιρούς έχουν συγκρουστεί;
Παρότι έχει πολλές παρουσιαστεί ως ταμπού, στην πραγματικότητα η ιδιωτική ή μη κρατική ανώτατη εκπαίδευση έχει αναγορευτεί σε τοτέμ. Όμως, έτσι απλώς προσπερνάμε το πραγματικό ερώτημα που δεν είναι άλλο από αυτό της πραγματικής ενίσχυσης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης όχι ως «κρατικού εργοστασίου πτυχίων», αλλά ως πεδίου όπου διαμορφώνονται οι διανοητικοί όροι του μέλλοντος της χώρας.